Opstelling:
Boris
Ronald (Freek) Hans Eric
Wim
Knälli (Schaekers) Jeroen (Yannick VK) Arnout Josse (David H)
Corre Robin
Al weer even geleden sinds het
laatste verslag, dus u raadt het al: veel punten hebben we de laatste tijd niet
gesprokkeld. Na de winst op Valliant volgden vier verliespartijen met als
gevolg een lantaarn zo rood als een hospitaalvloer in Homs. Zo dramatisch was
de stemming bij Loko echter niet, het zweefde tussen berusting en gezonde
goesting om samen een deftige match te spelen. Tegen de Krak Boys zaten nog
eens vier Loko A-spelers op de bank, een zeldzaamheid!
‘Dat goed gevoel’, zongen ooit
Frank Dingenen en Niels William. Wel, dat was meteen aanwezig, in iets minder melige hoedanigheid. De Krak Boys bleek niet
over echte wapens te beschikken waardoor Loko het initiatief kon nemen. De
basis hiervan lag in de solide organisatie en de vechtlust in de duels.
Treffend voorbeeld hiervan was een viriele tackle van Jeroen, vol overtuiging
en welgemikt op de bal (volgens sommige watjes té gevaarlijk, Afrikaans zelfs.
Racisten!). Krak werd goed opgevangen en creëerde de hele eerste helft geen
enkele kans. Loko was gevaarlijker met enkele vlotte combinaties, maar voor de
doelmond ontbrak het ons aan krachtdadigheid. Een pass te ver of te veel,
misverstanden,… De doelman had het best drukker mogen hebben. Zo bleef het bij 0-0
bij de rust, maar het vertrouwen was wel opgebouwd om de tweede helft door te
drukken.
Kwisvraag: van welk filmgenre was
The Asphalt Jungle uit 1950 een van
de eerste bekende voorbeelden? Jawel: comedy
capers. De tweede helft ging van start met Loko dat achterin capriolerend
als jonge geitjes de bal probeerde te ontzetten (ik deed vol overgave mee). Het
kwam net niet tot een schot, maar het gaf Krak wel het nodige elan om de machtsverhouding
te veranderen. Meer druk van Krak leverde ook extra ruimte op in de
tegenaanval. De ban werd gebroken door Eric op een corner van Josse. Die zag dat Eric onstopbaar als een juggernaut op doel afstevende en brosseerde de bal op diens massieve hoofd. Wat later vond een ijverig infiltrerende Arnout Robin op rechts, die bediende
op zijn beurt Josse op links, waarna die Corre alleen voor de doelman bracht.
Corre liet de kans niet liggen en werkte als een echte Gohi Bi Cyriac af met
een stifter. 2-0 en een vlotte overwinning leek in de maak. Enkele
spelers kregen hun welverdiende rust, het vers bloed werd ingepast en Krak nam
nog meer risico’s. En het kreeg een strafschop. Jeroen wou de bal ontzetten en
raakte hierbij zijn eigen arm. Onvrijwillig, maar het wordt wel meer gegeven.
Boris koos de goede hoek, raakte de bal maar zag tot zijn ontzetting de bal
binnen hobbelen. Later zou hij ons nog uit de nood helpen door gepast uit te
komen op een hoge bal tussen twee ongedekte spelers. Aan de overkant, daar waar
de mollen regeren, kon Loko de ruimte aanvankelijk niet benutten. Een schot in de korte hoek van David werd gestopt. Robin zag ook zijn kans. Hij probeerde eerst zonder succes de stifter van Corre over te doen, maar in het
slot legde hij wel de wedstrijd in zijn definitieve plooi door rustig rond de
keeper te gaan, rustig een verdediger te passeren en rustig binnen te leggen. Nee, niemand
werd hier zenuwachtig van. De einduitslag stond op het bord.
Zelfs als we de betere zijn,
laten we het in dit glansseizoen niet na om wat suspense op te bouwen. Nadat Loko B er weer vlotjes negen tegen de touwen joeg, wilden we echter niet achter blijven.
Het behoud kan nog, maar ik vrees dat je er best ‘mathematisch’ aan toevoegt.
Volgende week naar de Siccard Boys (die ook niet denderend bezig zijn). Om de
grote Margriet H. te parafraseren: ‘Geen berg is hoog genoeg, geen zee is diep
genoeg: niets houdt ons tegen!
1-0: Eric (Josse)
2-0: Corre (Josse)
3-1: Robin (??)
