Endtroducing

Laatste Vlaamse introductiefabriek sluit zijn deuren.

We vertellen u geen nieuws als we melden dat het slecht gaat met de vraag naar introducties. Steeds meer mensen geven te kennen dat ze geen introductie meer nodig hebben. Waar ze een halve eeuw geleden nog onmisbaar leken bij formele en minder formele aangelegenheden, zijn ze nu overbodig geworden. CEO Marc Coucke, die zelf ironisch genoeg geen introductie meer nodig heeft, verklaart: ‘Er heerst reeds geruime tijd een overaanbod aan introducties. Vroeger was het bon ton om ons product uitvoerig aan te wenden bij ontmoetingen allerhande en maakte men er ook een erezaak van om telkens een nieuwe te gebruiken. De consument is zich echter na de eerste oliecrisis gaandeweg bewuster gaan gedragen en is zijn introducties beginnen hergebruiken. Dit zorgde voor een eerste geval van overcapaciteit. Ons bedrijf wist zich staande te houden door het product te diversifiëren en door specifieke doelgroepen aan te spreken. Iedereen kent onze jongerencatalogus vol korte, nonsensicale exclamaties (‘Hey!’, ‘Heykes!’, ‘Ie se!’), maar door copyright issues hielden we hier geen cent aan over. Daar komt nog bij dat de daad van het zich voorstellen stilaan aanzien werd als iets pompeus, iets uit een andere tijd (zoals het woord ‘pompeus’, nvdr). De markt bleef verzadigd en de situatie werd er alleen maar erger op door de introductie van buitenlandse producten in de jaren 90. Het waren vooral de producten van zwarte Amerikaanse afkomst die ons pijn deden. En als klap op de vuurpijl ontwikkelde de vermaarde Dr. Dre PhD het procedé van de 'herintroductie' (en noemde zijn product ‘Still Dre’, nvdr). Toen wist ik al dat onze business op lange termijn niet meer rendabel kon zijn.'

Op de vraag hoe het nu verder moet, antwoordt Coucke ‘Geen idee, ket. Ik dacht nog even de zaak helemaal om te gooien en mijn pijlen te richten op het andere uiteinde van het conversatiespectrum. Maar mijn vermoeden werd al snel bevestigd: de markt voor afscheid nemen, bestaat niet.’

Moeilijk moment

Het is allemaal nogal abrupt, maar ik kan niet zomaar afscheid nemen zonder je dit te vertellen. Binnenkort zal ik je namelijk steeds minder beginnen zien. En dat zal een hele ontlading zijn. Neem alsjeblieft de moeite om wat volgt te lezen.

Het zal vreemd aandoen na al die jaren onafscheidelijk samen zijn. Ik weet nog toen ik je voor het eerst begon op te merken. Zó geleidelijk was je introductie, dat ik me niet voor de geest kan halen wanneer het was dat ik je voor het eerst zag. Je bent samen met mijn adolescentie stiekem mijn leven binnengeslopen. Eerst schuchter, haast schattig en amper zichtbaar. Later steeds prominenter aanwezig, tot ik niet meer los van jou kon gezien worden. Je werd als het ware een deel van mijn persoon, van mijn imago. Ja, we hebben goede tijden beleefd. Reizen, feestjes, simpelweg samen zijn. Maar er waren ook momenten dat ik vond dat je mijn vooruitgang in de weg stond. De manier waarop mijn vrienden naar jou keken, het verraadde een zekere misprijzen voor jou. Ik geef toe, het ging zelfs zo ver dat ik eraan mee deed. Op de duur had het geen zin meer om je te verdedigen, ook al viel dat onder mijn verantwoordelijkheid. Vaak genoeg heb ik overwogen, zelfs actief geprobeerd, om van je af te geraken, maar deze inspanningen waren halfslachtig. Ik ben daarvoor te veel een gewoontedier. Het was gemakkelijk met jou samen zijn en het grootste deel van de tijd stoorde je me niet. Zodanig zelfs dat het leek of je er niet eens was! Tot ik weer met je in bed lag en me afvroeg waarom je daar eigenlijk nog was.

Wat voor zin heeft het dan om verder te gaan? Als ik nu niet ageer, zijn we binnen tien jaar nóg samen en dan is het voor de eeuwigheid. Eens die leeftijd bereikt, heeft het geen zin meer om nog iets te ondernemen. Dat geldt voor iedereen! Vandaar dat nu mijn laatste kans is om iets te doen. Arrogant als het mag klinken, zie ik ons in een later stadium nog wel iets delen, maar nu moet je voor ons beider goed zo snel mogelijk vertrekken. Ik moet hard zijn. Jij, jij was altijd veel te zacht voor mij. En op een vreemde manier wou je ook altijd de dingen nodeloos spannend maken. Zeker na een avondje uit. Nee, het is genoeg geweest. Mijn besluit staat vast.

Vaarwel buik. Het ga je goed. Ik ga naar de fitness.

Wim

De ultieme WK-gids

Tenzij u zich het laatste half jaar in een ruimteschip in cryogene slaaptoestand bevond in de buurt van planetoïde LV-426, hebt u al een licht vermoeden welk internationaal sportevenement donderdag van start gaat. U wordt immers langs alle kanten herinnerd aan het nakende wereldkampioenschap voetbal. Er zijn de idiote reclamespots, begeleidende tv-programma's, extra katernen in de krant, plakboeken, de obese poedel van de buren waarin ik kunstig 'Vital Borkelmans rulez!' heb geschoren,... In deze zee van informatie is het dan ook moeilijk om u als leek te navigeren. U wil natuurlijk niet door de mand vallen als u daar uitgedost en wel staat te staren naar het grote scherm op het plein. Daarom heb ik de taak op mij genomen om u in drie stappen optimaal voor te bereiden op deze situatie, opdat u bijna achteloos kan opgaan in die menigte voetbalexperten van het eerste uur.

 

1. Basics

Als leek is het u ongetwijfeld al opgevallen dat men het vaak over een 'bal' heeft. Dat is het bolvormige, grotendeels witte voorwerp dat nogal vaak in beeld komt (als het ook kan praten, is het waarschijnlijk het hoofd van Steven Martens). Deze bol bestaat voor een groot deel uit lucht welke onder grote druk in een leren vorm gepompt is. Leer is afkomstig van de koe, een dier u welbekend, dat verantwoordelijk is voor het leveren van melk, steaks en de gelatine in uw favoriete snoepjes. Hun scheten zorgen mee voor de opwarming van de aarde, hoor je al eens zeggen. Anderen zeggen dan weer dat dit bullshit is. Als men u erover vraagt, zegt u gewoon dat u het soms ook niet meer weet. De stukjes leer worden op ingenieuze wijze aaneengenaaid door de kleine vingertjes van Pakistaanse kinderen. Deze kleine meisjes en jongens krijgen dan wel de kans niet om school te lopen, ze slagen des te overtuigend in de universiteit van het leven. 

Soms zal u ontvallen dat een ploeg het balbezit opeist. Hier is geen enkele rechtsgrond voor, dus deze eis kan op elk moment weerlegd worden door de tegenpartij, in dien verstande dat ze de bal op legitieme wijze afhandig weten te maken. U zal zien dat de bal verschillende tikken te incasseren krijgt, en toch niet stuk gaat (tenzij ene W. Bassegio in extremis opgeroepen wordt). Dit schijnbaar mirakel is een van dé redenen waarom mensen de volle negentig minuten blijven kijken.

2. Namen noemen

Vroeg of laat zal u geconfronteerd worden met een meer specifieke vraag. U hoeft niet te panikeren. Reageer gewoon met een van de volgende gepatenteerde platitudes en u zal perfect incognito blijven in de massa zelfverklaarde bastaardkinderen van Raymond Goethals.

Heeft diene ni nog bij AGOVV gespeeld?

Het noemen van deze Apeldoornse ploeg uit de Nederlandse Jupiler League zal bij de kenners meteen de illusie opwekken dat u uw pappenheimers kent. Deze afkorting zal hen zelfs het nodige angstzweet opleveren, aangezien u hiermee de schijn geeft hun ongebreidelde kennis te kunnen ondergraven. In het geval dat ze uw these weerleggen, kan u altijd opvolgen met 'Ah, dan zal het bij PEC Zwolle geweest zijn'. Een discussie over Nederlandse laagvliegers vervalt dan gauw in giswerk van de kenner, waarna u rustig kan verder staren naar de vreemde gebeurtenissen op het scherm.

Tiens, ik dacht dat diene geblesseerd was...

Niet alleen schept u de illusie de genoemde persoon te kennen, u veinst meteen ook de inzage in zijn medisch dossier. Als u sterk genoeg in uw schoenen staat, kan u het nog vervolledigen met een typische voetbalkwaal, zoals een pubalgie, een ontsteking van de patellapees of AIDS.

Ik snap nog altijd ni dat ze Radja Nainggolan ni hebben opgeroepen.

Als u in een verhit gesprek over de selectie van de Rode Duivels (de Belgische nationale ploeg, nvdr) verwikkeld geraakt, kan u zich onderscheiden door deze naam in de groep te gooien. Deze bonkige speler van AS Roma, met een naam waar dyslectici van gaan lopen, leek lange tijd tot de selectie te zullen behoren. Zijn niet-oproeping kan u in alle situaties aanhalen. Doen ze het goed, dat geeft u blijk van een geromantiseerde visie op de werkelijkheid waarin alles altijd nóg beter zou kunnen zijn, en waarin de realiteit onvoorwaardelijk teleurstellingen met zich meebrengt. Ideaal om te scoren (een doelpunt maken, in figuurlijke zin, nvdr) bij emo-meisjes. Doen ze het slecht, dan toont u zich als het prototype van de gelegenheidssupporter: de betweterige 'kenner'.

3. Zwijgen is goud

Kijk, ik begrijp dat u als leek opgezweept wordt door de passie van het publiek, de hype, de hetze, de talloze pinten onder de loden zon. Het komt immers maar zelden voor dat wij Belgjes zich achter iets scharen, dus waarom hier bitter over doen? Ga er volledig voor: zet de driekleur op uw kaken, koop een Fellaini-pruik om de mens achter u in de massa te kloten, zing luidkeels Brasil, lalalalalalalalaa en sluit u aan bij de polonaise als we de groepsfase weten te overleven. Maar laat mij met rust wat uw voetbaltechnische commentaar betreft. Ik ben lang de voetbalbijbel niet, maar ik heb door genoeg kutmatchen gezeten om te kunnen stellen dat ik het hele spelletje betrekkelijk goed volg. Ja, zelfs toen ene Ludo Rollenberg als enige supporter in de tribune zat in Armenië, in die dagen dat de Duivels nog zo populair waren als warm bier. Ik apprecieer ten zeerste uw gevoel van betrokkenheid, maar kom niet af met een mening die u ergens heeft opgevangen en die u zich zomaar toe-eigent. Als onze Duivels eenmaal op het veld staan, zal ik, stijf van de zenuwen, niet het gebruikelijke geduld hebben om hiermee om te gaan. Een boze, verkrampte blik zal uw deel zijn. En gaan ze faliekant op hun bek, kom dan alstublieft niet zeggen dat ze Radja Nainggolan hadden moeten meenemen! Dan zal ik u rijkelijk belonen met natte zoenen en koud bier!

Go Devils!

Loko A gelijkt!

Opstelling:

Boris

Ronald  Eric (Freek) Hans Wim

Knälli   Davy (Jeroen) Jo (Delvaux)  Tim

Corre  Robin (Miche)

It was the best of times, it was the worst of times.

Aan de ene kant de nakende degradatie, zo onvermijdbaar als (slechte grappen over) het ontslag van John VDB. Aan de andere kant: stralend weer, veel toeschouwers en een veld waarvan de onderaardse fauna vakkundig omgelegd was (helaas, de beginnende canyons bleven intact). Loko B, op kampioenenkoers, had weer de toon gezet met een klinische 2-0 winst tegen Ons Huis. Loko A van zijn kant trof Bleuken, ploeg genaamd naar de vermaarde Merchtemse straat. Keuzeheer van dienst was de tot dan toe onoverwonnen Eric.

De wedstrijd begon evenwichtig. Terwijl Bleuken beter georganiseerd aanviel, vond Loko veel ruimte tussen hun verdediging en middenveld. Die ruimte werd echter zelden uitgebuit. Een gebrek aan communicatie in onze rangen zorgde ervoor dat Bleuken vaak ongehinderd gevaarlijk kon zijn. Toch was het Loko dat de score kon openen. Op een tegenaanval ontstond opnieuw veel ruimte tussen hun linies. Corre kreeg de bal centraal en had tijd om Tim op links vrij te spelen. Die bleef net als vorige week koel voor doel en plaatste de bal in het zijnetje. Algemene euforie met een flinke scheut realisme. De structurele problemen van Loko waren door deze treffer namelijk niet van de baan. Na balverlies op het middenveld brak Bleuken snel uit. De vrijstaande spits nam de voorzet onder controle en geleidde de opbotsende bal in de kruising. Boris vond achteraf dat hij de bal had kunnen hebben. Wel, in dat geval had hij nog voor het neerkomen een contract in eerste nationale beet. Bleuken rook bloed en viel lustig aan. Boris toonde zijn kunnen bij het overtikken van een kopbal. Aan de overzijde… ja, daar gebeurde bitter weinig. Woorden als ‘amechtig’ en ‘ongeïnspireerd’ schieten me te binnen. Vlug, rust!

Robin en Davy gingen er beiden af met een lichte blessure. In hun plaats kwamen Miche en Jeroen. Erg begeesterend voetbal werd er in de tweede helft niet op de mat gelegd. De talrijk opgedaagde posse van Loko B had niet ten onrechte meer oog op het frisse, vloeibare goud. Loko speelde met iets meer vertrouwen, maar de problemen van de eerste helft bleven grotendeels intact. Het wisselende positiespel van Bleuken werd met succes (en veel kunst en vliegwerk) opgevangen. Toch ook wel het teken dat iedereen er vol voor ging. Er was onder andere een kans voor Corre, die de bal aangespeeld kreeg van de onbaatzuchtige Tim. Helaas miste hij zijn schot. Ook Miche kon eens door de defensie breken maar werd, volgens beter geplaatsten, onterecht teruggefloten voor buitenspel. Captain Eric had er genoeg van en liet Freek in zijn plaats opdraven, wat later kwam ook Delvaux voor Jo. Achterin kwamen we enkele keren met de schrik vrij. Zo kwam Boris ver uit om in twee tijden de bal te ontzetten, er was een scherpe voorzet die ik met een schampschot even goed in de kruising had kunnen jagen, en er was een pegel van op de rand van de zestien die gelukkig langs de buitenkant van de paal zoefde. Zo bleef de score op 1-1.

De ref - nog niet genoemd, dus oké -  dankte beide teams uitvoerig voor de sportiviteit. Dat zal de aanwezige voorzitter van de KAVVV toch een hart onder de riem steken. Loko A gaat het seizoenseinde tegemoet waar we enkel nog kunnen strijden voor het behoud van onze eer, als ware kamikazes. Volgende week trekken we naar Overijse, waar we ZSV treffen. Laat ons tonen dat we meer zijn dan cheerleaders voor Loko B. Banzai!!!

Uitslag :  1- 1

1-0: Tim (Corre)

Loko A - Krak Boys: 3-1

Opstelling:

Boris

Ronald (Freek) Hans Eric  Wim

Knälli (Schaekers) Jeroen (Yannick VK)  Arnout Josse (David H)

Corre Robin

Al weer even geleden sinds het laatste verslag, dus u raadt het al: veel punten hebben we de laatste tijd niet gesprokkeld. Na de winst op Valliant volgden vier verliespartijen met als gevolg een lantaarn zo rood als een hospitaalvloer in Homs. Zo dramatisch was de stemming bij Loko echter niet, het zweefde tussen berusting en gezonde goesting om samen een deftige match te spelen. Tegen de Krak Boys zaten nog eens vier Loko A-spelers op de bank, een zeldzaamheid!

‘Dat goed gevoel’, zongen ooit Frank Dingenen en Niels William. Wel, dat was meteen aanwezig, in iets minder melige hoedanigheid. De Krak Boys bleek niet over echte wapens te beschikken waardoor Loko het initiatief kon nemen. De basis hiervan lag in de solide organisatie en de vechtlust in de duels. Treffend voorbeeld hiervan was een viriele tackle van Jeroen, vol overtuiging en welgemikt op de bal (volgens sommige watjes té gevaarlijk, Afrikaans zelfs. Racisten!). Krak werd goed opgevangen en creëerde de hele eerste helft geen enkele kans. Loko was gevaarlijker met enkele vlotte combinaties, maar voor de doelmond ontbrak het ons aan krachtdadigheid. Een pass te ver of te veel, misverstanden,… De doelman had het best drukker mogen hebben. Zo bleef het bij 0-0 bij de rust, maar het vertrouwen was wel opgebouwd om de tweede helft door te drukken.

Kwisvraag: van welk filmgenre was The Asphalt Jungle uit 1950 een van de eerste bekende voorbeelden? Jawel: comedy capers. De tweede helft ging van start met Loko dat achterin capriolerend als jonge geitjes de bal probeerde te ontzetten (ik deed vol overgave mee). Het kwam net niet tot een schot, maar het gaf Krak wel het nodige elan om de machtsverhouding te veranderen. Meer druk van Krak leverde ook extra ruimte op in de tegenaanval. De ban werd gebroken door Eric op een corner van Josse. Die zag dat Eric onstopbaar als een juggernaut op doel afstevende en brosseerde de bal op diens massieve hoofd. Wat later vond een ijverig infiltrerende Arnout Robin op rechts, die bediende op zijn beurt Josse op links, waarna die Corre alleen voor de doelman bracht. Corre liet de kans niet liggen en werkte als een echte Gohi Bi Cyriac af met een stifter. 2-0 en een vlotte overwinning leek in de maak. Enkele spelers kregen hun welverdiende rust, het vers bloed werd ingepast en Krak nam nog meer risico’s. En het kreeg een strafschop. Jeroen wou de bal ontzetten en raakte hierbij zijn eigen arm. Onvrijwillig, maar het wordt wel meer gegeven. Boris koos de goede hoek, raakte de bal maar zag tot zijn ontzetting de bal binnen hobbelen. Later zou hij ons nog uit de nood helpen door gepast uit te komen op een hoge bal tussen twee ongedekte spelers. Aan de overkant, daar waar de mollen regeren, kon Loko de ruimte aanvankelijk niet benutten. Een schot in de korte hoek van David werd gestopt. Robin  zag ook zijn kans. Hij probeerde eerst zonder succes de stifter van Corre over te doen, maar in het slot legde hij wel de wedstrijd in zijn definitieve plooi door rustig rond de keeper te gaan, rustig een verdediger te passeren en rustig binnen te leggen. Nee, niemand werd hier zenuwachtig van. De einduitslag stond op het bord.

Zelfs als we de betere zijn, laten we het in dit glansseizoen niet na om wat suspense op te bouwen. Nadat Loko B er weer vlotjes negen tegen de touwen joeg, wilden we echter niet achter blijven. Het behoud kan nog, maar ik vrees dat je er best ‘mathematisch’ aan toevoegt. Volgende week naar de Siccard Boys (die ook niet denderend bezig zijn). Om de grote Margriet H. te parafraseren: ‘Geen berg is hoog genoeg, geen zee is diep genoeg: niets houdt ons tegen! 

1-0: Eric (Josse)

2-0: Corre (Josse)

3-1: Robin (??)