Het is allemaal nogal abrupt, maar ik kan niet zomaar
afscheid nemen zonder je dit te vertellen. Binnenkort zal ik je namelijk steeds
minder beginnen zien. En dat zal een hele ontlading zijn. Neem alsjeblieft de moeite om wat volgt te lezen.
Het zal vreemd aandoen na al die jaren onafscheidelijk
samen zijn. Ik weet nog toen ik je voor het eerst begon op te merken. Zó geleidelijk was je introductie, dat ik me niet voor de geest kan halen wanneer
het was dat ik je voor het eerst zag. Je bent samen met mijn adolescentie
stiekem mijn leven binnengeslopen. Eerst schuchter, haast schattig en amper
zichtbaar. Later steeds prominenter aanwezig, tot ik niet meer los van jou kon
gezien worden. Je werd als het ware een deel van mijn persoon, van mijn
imago. Ja, we hebben goede tijden beleefd. Reizen, feestjes, simpelweg samen zijn.
Maar er waren ook momenten dat ik vond dat je mijn vooruitgang in de weg stond.
De manier waarop mijn vrienden naar jou keken, het verraadde een zekere misprijzen voor jou. Ik geef toe, het ging zelfs zo ver dat ik eraan mee deed. Op de duur
had het geen zin meer om je te verdedigen, ook al viel dat onder mijn
verantwoordelijkheid. Vaak genoeg heb ik overwogen, zelfs actief geprobeerd, om
van je af te geraken, maar deze inspanningen waren halfslachtig. Ik ben daarvoor te veel een gewoontedier. Het was gemakkelijk met jou samen
zijn en het grootste deel van de tijd stoorde je me niet. Zodanig zelfs dat het
leek of je er niet eens was! Tot ik weer met je in bed lag en me afvroeg waarom
je daar eigenlijk nog was.
Wat voor zin heeft het dan om verder te gaan? Als ik nu niet
ageer, zijn we binnen tien jaar nóg samen en dan is het voor de eeuwigheid. Eens die leeftijd bereikt, heeft het geen zin meer om nog iets te ondernemen. Dat geldt voor iedereen! Vandaar dat nu mijn laatste kans is om iets te doen. Arrogant als het
mag klinken, zie ik ons in een later stadium nog wel iets delen, maar nu moet
je voor ons beider goed zo snel mogelijk vertrekken. Ik moet hard zijn. Jij,
jij was altijd veel te zacht voor mij. En op een vreemde manier wou je ook
altijd de dingen nodeloos spannend maken. Zeker na een avondje uit. Nee, het is genoeg geweest. Mijn besluit staat vast.
Vaarwel buik. Het ga je goed. Ik ga naar de fitness.
Wim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten