There will be spa

Hier zijn we weer. Om onze lezer-schrijverrelatie in stand te houden, moet ik toch één keer per maand van mij laten horen.

Deze keer ga ik u lastigvallen met de wereld zoals ik ze deze maand nuchter ervaar. Zoals ik tot bloedens toe herhaald heb aan vrienden, en dan vooral op café: ja, in januari raak ik geen druppel alcohol aan. Maar dan echt niks, geen uitzonderingsclausules, geen ‘bij het eten’-voorwendsels, gewoon puur niks. Ik ben quorn en een groot gat in mijn oor verwijderd van straight edge te zijn. Echt, ik loop zo teetotal rond als René Jacques in zijn tweede levensjaar (al gaven ze die misschien nen druppel om hem te doen slapen).

Ja, ik zal stoppen met wenen... IN'T JAAR TOEBAK!

En ik verstop me niet. Ik blijf me bewust onder de mensen wagen, in die verbijsterde massa die vrolijk van hun pintjes blijft nippen. Wat volgt is een kort relaas van wat me het meeste opvalt.

The Science of Sleep

Wakker worden na een avondje waarop je vijf keer ‘allez, nog ne laatste’ zei; er zijn mooiere momenten in het leven. Niet dat dit fenomeen geen heroïsche aspecten heeft. Delen van je lijf komen onafhankelijk van elkaar weer tot leven en vechten om het gebruik van die laatste actieve server in je hoofd. Je bewustzijn lijkt te zijn te zijn vastgelopen op één of maximaal twee fases van de vorige avond, de beste grap of de meest beschamende vertoning. Je vecht tegen het besef van het heden en van een nabije toekomst gevuld met helse taken zoals je aankleden, normaal kijken en converseren. En toch, dankzij een mirakel, een godspartikel dat ze in geen tunnel in Zwitserland zullen vinden, vind je de kracht om je op te richten en de wereld te ondergaan zoals die zich aandient.

Zou den bakker nog open zijn?

Niets daarvan als je nuchter bent. Je ontwaakt gewoon uit een saaie droom waarin je als kersvers schaakkampioen achtervolgd wordt door een leger apenzombies op Mercurius (alweer!). Je geeuwt eens ongeïnteresseerd en je bent klaarwakker en uitgeslapen. Vaarwel heroïek, hallo Paul D’Hoore met de beurscijfers.

Vooral de aandelen van MonkeyGenetics krijgen klappen.

Weg ook de excuses om je eens een dagje gedeisd te houden. Zeeën van tijd bieden zich aan om doorzwommen te worden, liefst met een strakke crawl of rugslag. Gewoon spartelen en blijven drijven, dat zou een puur verlies zijn van uw kostbare momenten op aarde. Zijne doorluchtige nuchterheid moet nu alles aankunnen!

En, euh... Komde gij hier dikwijls?

Are you in? 

Titel van een nummer van...? Genoeg muziekgekwist deze maand. Voor de goede verstaander, Incubus heeft het in dit lied over zij die mee zijn, de groep fuivende mensen die op dezelfde golflengte zitten door het gebruik van dezelfde drug(s). Niet-gebruikers hebben dan de grootste moeite om zich in dat wereldje in te leven en krijgen te maken met groepsdruk. In mijn geval geen vrienden bezweerd door angel dust, white horse of Peruvian kerosene n' coca-leaves, ze zijn gewoon in de ban van de pint.

Ja, Frodo, echt elke café in Middle Earth is dicht vandaag.

Nu, dat uitgesloten zijn is helemaal zo erg nog niet. Ik heb me al kostelijk geamuseerd deze maand. Mijn ab-inbev-stinentie is een constante bron, een Chaudfontaine zeg maar, van gesprekken. En als slechts tijdelijke ex-gebruiker sta ik nog altijd dicht bij de materie. Het valt me wel op hoe subtiel mensen veranderen onder invloed van drank. En hoe laat ik dat altijd doorheb. Schijnbaar ineens zit iemand aandoenlijk of overdreven onnozel te doen, terwijl het topic daar duidelijk niet om vroeg. Dan moet je als Mr. Spuitwater adequaat reageren en gewoon meegaan in de zever. Het is dat of blijven zitten met al je rationele, weldoordachte overwegingen. Die spaar ik dan maar voor mijn nog minder gelezen blog: Wim's levensbeschouwingen vanuit het standpunt van het solipsisme.

Mijn lezer.

Het mooiste compliment dat ik tot nu toe kreeg (van twee verschillende mensen) is dat ik zelfs nuchter er zat uitzie. Bedankt! Ooit zal het van pas komen om een agent compleet in de war te brengen. Enig ander nut heb ik er nog niet voor gevonden...

Future Words

Nog een week te gaan (en vooral een weekend). Aan de horizon doemt daar de eerste februari op, een datum die voor het gemak op een vrijdag zal plaatsvinden. De lever begint al te friemelen bij het vooruitzicht. Ik zou het gerust nog wat langer kunnen volhouden, maar ik zie het punt niet. Als het al ergens toe dient, is het om alles eens netjes op een rijtje te plaatsen, zodat alles in de loop van het jaar weer lekker verstrengeld kan geraken. Een drietal kilo's zoeken andere oorden op en komen later één voor één terug, soms vergezeld van een verstekeling. En de les die ik er telkens uit trek, is dat ik niet veel nodig heb om mij te amuseren. Het zijn de vrienden die het telkens de moeite waard maken.

Auhhh!

Ja, natuurlijk zullen er nog excessen volgen. En wroeging. En nieuwe excessen. But not yet. Not... yet.