FW: RE: RE: RE: nonsens

Neem op! Neem op! Ik maak hier lawaai voor heel het verdiep! Neem op! Godverdomme, hoe lang nog!?

‘Hallo, met Wim.’

‘Ja, dag Wim. Ik had eigenlijk gewoon een vraag over…’

Sommige mensen grijpen voor alles naar de telefoon. Sinds 1876 verstoort zijn gerinkel de rust en legt hij zijn dwingelandij op. Als een baby schreeuwt hij telkens om onmiddellijke aandacht, en ik ken niemand die hem volkomen kan negeren, zelfs niet als hij enkel trilt. Nuttige tip: als uw baby enkel trilt, raadpleeg dan een arts.

Daarom mijn voorkeur voor e-mailen. Dat bericht komt geruisloos toe als een te ontvetten lijntje in de mailbox van de ontvanger. Qua hoogdringendheid moet dat vaak niet onderdoen voor het ooit eens opkuisen van de zolder. Ooit. Om zo’n bagatel te verkondigen, wens ik niemand uit zijn of haar dagdroom te wekken en met een smak neer te brengen in de saaie orde van de dag.

Zeg Link, 't is voor u.

Maar, net als in het verkeer zijn er veel cowboys op de digitale snelweg. Mailen is iets waar je je hoofd moet bijhouden en doe je ook beter niet dronken. Hier volgen enkele praktijken die ik tegenkom (en waarvan ik hoop dat ze enigszins universeel zijn, anders is heel deze oefening natuurlijk voor niks).

De CC-bom

‘X, Kan u hier dringend voor zorgen?’

… met in cc: Jan, Piet, Tjores, de baas van Tjores, de vier collega’s van Jan en Corneel die er werkelijk niks mee te maken heeft.

Ah, is het dringend dan? Onderaan vind je dan de mailbaard terug. Een schijnbaar simpele kwestie is drie maand blijven liggen bij iemand, dan doorgestuurd, teruggestuurd om dan weer te blijven liggen, reminders, reminders,… En naarmate je de dag van de mail nadert, stijgt het aantal mails en de hoeveelheid mensen in cc exponentieel, tot het bericht als een brandende rat in je schoot geworpen wordt. En heel het departement mag meekijken hoe je hiermee omgaat.

Hier had één telefoontje een maand of wat geleden wél een hoop miserie kunnen uitsparen. Let ook de perfecte vorm van delegering. Geen franjes, geen excuses voor de overlast, geen enkel aanknopingspunt, enkel het zuivere doorgeven van de harige fakkel. Dit wordt enkel nog overtroffen door de blanco FW. Als ware het uit complete fobie voor het toetsenbord. Forward naar X. Yes, ik ben ervan af! Ce-lebrate good times, come on!

!!!

Een schitterende versie van The Boy Who Cried Wolf. Het principe is gekend. Maak mensen twee keer wijs dat er iets dringend is, de derde keer geloven ze je niet meer. Nog een voorbeeld? En jawel mensen, Mandela is… bijna dood. Stop met die mens op te jagen, overijverige nieuwsdiensten! Op een dag gaat hij dood en gelooft niemand het nog. 

Sommige mensen plaatsen een uitroepteken bij elke mail. Normaal dient dat ding om een mail een zekere vorm van urgentie te geven. Als alles dringend is, is niets nog dringend. Ik heb ook al vaak gezegd dat ik mij dringend eens zou moeten aftrainen. ... I rest my case.

The Untouchables

Geen idee of dit algemeen is, maar er zijn mensen die wel mailen, maar nooit als ze in eigen naam een beslissing nemen. Dan bellen ze en stellen in bedekte termen voor om iets op hun manier te regelen. Het komt over als een vage huwelijksaanzoek via telefoon.

’Zeg schat, ik zie u naar’t schijnt graag. En ik heb van horen zeggen dat gij daar iets van afweet en mij zou kunnen helpen? Persoonlijk zie ik geen andere oplossing dan dat we zouden trouwen. Allez, de vorige keer hebben we dat ook zo gedaan, denk ik. Kunt gij het doorvertellen aan uw ouders?’

‘Kunt ge dat dan eens op mail zetten? Dan weten ze dat het van u komt.’

‘Awel, ja, dat zal ik doen.’

Awel!?

Zo blijven er geen sporen achter en kan die persoon, als er iets verkeerd loopt, nooit op iets vastgepind worden. Dan blijf jij over als de boodschapper, zo een die in de middeleeuwen zonder verpinken levend gekookt zou worden en begraven over vijf provinciën.

Bevestiging

Misschien wel het grootste mankement van e-mails. Als iemand je in persoon vraagt om bijvoorbeeld een beeldhouwwerk te maken dat de veranderende relatie tussen mens en god weerspiegelt vanuit een classicistisch oogpunt, dat zeg je: 'Ca va, komt in orde' of 'Kan dat een andere keer? Ik ga vanavond zaalvoetballen.' Niet antwoorden is alleszins geen optie.

Mime kan, maar wordt afgeraden.

Het hoort bij wat we een normale menselijke conversatie vinden. Niets daarvan in mailland. Een vraag via mail wordt, vooral door de oudere generatie, niet voor vol aanzien. Zelfs al vraag je uitdrukkelijk om te bevestigen als iets uitgevoerd/opgelost/succesvol verdonkeremaand is. Als hij het echt wil weten, zal hij me wel bellen. Vaak is die opdracht meteen uitgevoerd en gaat die persoon ervan uit dat deze goede tijding u via telepathische wegen wel zal bereiken.

Dát gevoel! Factuur INV20134 zal betaald zijn.

En kom niet aandraven met het excuus dat het 'nogal druk' was. Ik ken ze wel, de mannen die strak naar hun scherm staren, dusdanig geconcentreerd alsof ze het theorema van Fermat aan het oplossen zijn. Tot je dichterbij komt geslopen en je ze haastig hln.be ziet minimaliseren. Niet eens sluiten!

We zijn er. Kan u bevestigen dat u dit gelezen heeft?

Mvg,

Wim.

Obama leest mee

...en de telefoon huilt mee.

Al wat je online uitspookt, kan opgevraagd worden door de Amerikaanse geheime dienst. Ha, fijn om te weten dat toch iemand dit oppikt. So especially for my American readers: Hi there, I’m afraid you won’t find any terrorist murder plots here. That’s my other blog. Kranten zoals The Guardian en The New York Times doen hun best om de zaak een 007-tintje te geven, met klokkenluider Edward Snowden die onderduikt in Hong Kong. Maar voor veel mensen is het vooral een sterk vermoeden dat uitkomt.

Mika? Homo!?

Volgens een recente poll ligt 80% van de Amerikanen hier helemaal niet van wakker. Eerder van die burrito voor het slapengaan. Geef toe, het geeft toch een groot gevoel van eigenwaarde om te weten dat daar ergens een sukkel zich moet bezighouden met het ontcijferen van uw gezever op facebook. Is heel dat PRISM-programma dan wel efficiënt? Naar eigen zeggen heeft de geheime dienst (NSA) op die manier al verschillende aanslagen verijdeld. Of ze heeft al vele flauwe plezanten de schrik van hun leven bezorgd. En gelijk hebben ze, want sinds die ene septemberdag in 2001 is er geen aanslag meer op Amerikaanse bodem geweest. In die zelfde optiek heeft mijn muizenkwekerij het aantal vertrappelingen door olifanten in Meise tot een minimum herleid.

Alles voor de leefbaarheid van Meise

Het internet weet sowieso al veel, want het onthoudt alles. Als single die aan het verbouwen is, lijken de adds die ik krijg samengevoegd ongeveer op die clip van Benny Benassi (voor de leken, díe clip). Koop je een mp3-speler online? Verwacht je dan maar aan maanden van spam over hele hifi-installaties (inclusief betere of dezelfde mp3-spelers). Amazon is zelfs zo ‘vriendelijk’ om te melden als een schrijver waar ik ooit iets van kocht een nieuw werk uitbrengt. Kunstig ontworpen algoritmes zorgen ervoor dat de consument niet vergeet te consumeren. En die zelfde wiskunde achtervolgt ook onze selfmade terrorist.

Ook zo’n last van jeuk onder je bommengordel? Gebruik de nieuwe Nivea Men+Scare!

Free Cialis enlargement pills for make manhood ensure pleasure seventy virgins.

Vond u Mein Kampf leuk? Andere mensen die dit leuk vonden raden u de volgende boeken aan: ‘6 Miljoen My Ass’, ‘Kromme Neuzen’ en ‘Walt Disney, de Biografie’. Of van dezelfde auteur ‘Die Vuile Joden Toch!’

Mr. Orwell had ongeveer gelijk met zijn concept van een Big Brother. Alleen jammer dat hij de dagboekkamer vergat, dat had het verhaal nog wat uitgediept. Big Brother is simpel. Let niet op ons, we kijken gewoon mee, en zolang je niets verkeerds doet, kan je niets overkomen. We bepalen voorlopig gelukkig nog zelf (via-via) wat we met zijn allen verkeerd moeten vinden. In 1984 (het boek…) was het absoluut verboden om boeken te lezen, want in boeken zitten ideeën en productieve, dociele mensen kunnen best zonder. Nu, wij weten beter. Een goed boek, daar heeft elke serieuze mens wel eens behoefte aan.

Neem bijvoorbeeld iets van Hugo

Stel dat die Big Brother nu het internet zou moeten overzien, hij zou gerustgesteld zijn. Ja, hij zal wel overstelpt worden met porno, slechte Adele-covers (dubbel slecht) en genoeg filmpjes van katten om 500 datacenters mee te vullen. Maar hij hoeft zelfs niet autoritair op te treden, zeker niet hier in het Westen. We lullen onszelf wel in slaap, we delen die ene link die uit het niets opduikt en als we elkaar dan tegenkomen is het van:

‘Hebt ge da filmke gezien?’ 

'Ja.’ 

‘Ik ook, te zot.’ 

‘Ik ni.’ 

‘Allez gij!? Ge moet da zien, da’s kei zalig.’ 

And repeat.

We veralgemenen (ik ook, ik spreek van we). Aldous Huxley, als hij niet lag te trippen op LSD, had het in A Brave New World over een hedonistische maatschappij waar niemand ooit volwassen werd. Er werd vrolijk in het rond gevogeld, iedereen werd mooi tevreden gedrogeerd. En de boeken? Die lagen stof te vergaren. Niemand was nog geïnteresseerd. Zoals nu. ‘Geen tijd voor’. Tenzij voor van die pseudo-occulte misdaadthrillers waarin op het einde, bij de onvermijdelijke TV-versie op zondagavond, Gene Bervoets altijd de grootste viezerik blijkt te zijn. En die serie moet je dan weer gezien hebben.

Hij ziet er nochtans zo onschuldig uit.

Dat vind ik dus een groter schrikbeeld dan de Grote Broer die meekijkt. En dat benadert meer de realiteit. En daarmee heb ik heb zowaar een soort van conclusie bereikt...

Booyakah, overdosis intellectueel-achtige shit! Hier, een filmpje van een baby-pinguïn die gekitteld wordt.