FW: RE: RE: RE: nonsens

Neem op! Neem op! Ik maak hier lawaai voor heel het verdiep! Neem op! Godverdomme, hoe lang nog!?

‘Hallo, met Wim.’

‘Ja, dag Wim. Ik had eigenlijk gewoon een vraag over…’

Sommige mensen grijpen voor alles naar de telefoon. Sinds 1876 verstoort zijn gerinkel de rust en legt hij zijn dwingelandij op. Als een baby schreeuwt hij telkens om onmiddellijke aandacht, en ik ken niemand die hem volkomen kan negeren, zelfs niet als hij enkel trilt. Nuttige tip: als uw baby enkel trilt, raadpleeg dan een arts.

Daarom mijn voorkeur voor e-mailen. Dat bericht komt geruisloos toe als een te ontvetten lijntje in de mailbox van de ontvanger. Qua hoogdringendheid moet dat vaak niet onderdoen voor het ooit eens opkuisen van de zolder. Ooit. Om zo’n bagatel te verkondigen, wens ik niemand uit zijn of haar dagdroom te wekken en met een smak neer te brengen in de saaie orde van de dag.

Zeg Link, 't is voor u.

Maar, net als in het verkeer zijn er veel cowboys op de digitale snelweg. Mailen is iets waar je je hoofd moet bijhouden en doe je ook beter niet dronken. Hier volgen enkele praktijken die ik tegenkom (en waarvan ik hoop dat ze enigszins universeel zijn, anders is heel deze oefening natuurlijk voor niks).

De CC-bom

‘X, Kan u hier dringend voor zorgen?’

… met in cc: Jan, Piet, Tjores, de baas van Tjores, de vier collega’s van Jan en Corneel die er werkelijk niks mee te maken heeft.

Ah, is het dringend dan? Onderaan vind je dan de mailbaard terug. Een schijnbaar simpele kwestie is drie maand blijven liggen bij iemand, dan doorgestuurd, teruggestuurd om dan weer te blijven liggen, reminders, reminders,… En naarmate je de dag van de mail nadert, stijgt het aantal mails en de hoeveelheid mensen in cc exponentieel, tot het bericht als een brandende rat in je schoot geworpen wordt. En heel het departement mag meekijken hoe je hiermee omgaat.

Hier had één telefoontje een maand of wat geleden wél een hoop miserie kunnen uitsparen. Let ook de perfecte vorm van delegering. Geen franjes, geen excuses voor de overlast, geen enkel aanknopingspunt, enkel het zuivere doorgeven van de harige fakkel. Dit wordt enkel nog overtroffen door de blanco FW. Als ware het uit complete fobie voor het toetsenbord. Forward naar X. Yes, ik ben ervan af! Ce-lebrate good times, come on!

!!!

Een schitterende versie van The Boy Who Cried Wolf. Het principe is gekend. Maak mensen twee keer wijs dat er iets dringend is, de derde keer geloven ze je niet meer. Nog een voorbeeld? En jawel mensen, Mandela is… bijna dood. Stop met die mens op te jagen, overijverige nieuwsdiensten! Op een dag gaat hij dood en gelooft niemand het nog. 

Sommige mensen plaatsen een uitroepteken bij elke mail. Normaal dient dat ding om een mail een zekere vorm van urgentie te geven. Als alles dringend is, is niets nog dringend. Ik heb ook al vaak gezegd dat ik mij dringend eens zou moeten aftrainen. ... I rest my case.

The Untouchables

Geen idee of dit algemeen is, maar er zijn mensen die wel mailen, maar nooit als ze in eigen naam een beslissing nemen. Dan bellen ze en stellen in bedekte termen voor om iets op hun manier te regelen. Het komt over als een vage huwelijksaanzoek via telefoon.

’Zeg schat, ik zie u naar’t schijnt graag. En ik heb van horen zeggen dat gij daar iets van afweet en mij zou kunnen helpen? Persoonlijk zie ik geen andere oplossing dan dat we zouden trouwen. Allez, de vorige keer hebben we dat ook zo gedaan, denk ik. Kunt gij het doorvertellen aan uw ouders?’

‘Kunt ge dat dan eens op mail zetten? Dan weten ze dat het van u komt.’

‘Awel, ja, dat zal ik doen.’

Awel!?

Zo blijven er geen sporen achter en kan die persoon, als er iets verkeerd loopt, nooit op iets vastgepind worden. Dan blijf jij over als de boodschapper, zo een die in de middeleeuwen zonder verpinken levend gekookt zou worden en begraven over vijf provinciën.

Bevestiging

Misschien wel het grootste mankement van e-mails. Als iemand je in persoon vraagt om bijvoorbeeld een beeldhouwwerk te maken dat de veranderende relatie tussen mens en god weerspiegelt vanuit een classicistisch oogpunt, dat zeg je: 'Ca va, komt in orde' of 'Kan dat een andere keer? Ik ga vanavond zaalvoetballen.' Niet antwoorden is alleszins geen optie.

Mime kan, maar wordt afgeraden.

Het hoort bij wat we een normale menselijke conversatie vinden. Niets daarvan in mailland. Een vraag via mail wordt, vooral door de oudere generatie, niet voor vol aanzien. Zelfs al vraag je uitdrukkelijk om te bevestigen als iets uitgevoerd/opgelost/succesvol verdonkeremaand is. Als hij het echt wil weten, zal hij me wel bellen. Vaak is die opdracht meteen uitgevoerd en gaat die persoon ervan uit dat deze goede tijding u via telepathische wegen wel zal bereiken.

Dát gevoel! Factuur INV20134 zal betaald zijn.

En kom niet aandraven met het excuus dat het 'nogal druk' was. Ik ken ze wel, de mannen die strak naar hun scherm staren, dusdanig geconcentreerd alsof ze het theorema van Fermat aan het oplossen zijn. Tot je dichterbij komt geslopen en je ze haastig hln.be ziet minimaliseren. Niet eens sluiten!

We zijn er. Kan u bevestigen dat u dit gelezen heeft?

Mvg,

Wim.