Hot Hot Heat

Omdat het toch zo'n goed weer is, vond ik het hoog tijd was voor wat tegengewicht. Ik vind altijd wel een reden om aan zwartkijken te doen. Bijvoorbeeld dit: Wat doe ik in godsnaam op kantoor terwijl de mooiste en langste dagen van het jaar zomaar aan mij voorbijgaan? De reden waarom ik me die vraag stel, ga ik hier even ontleden. Ja maar, wat zit gij te klagen? En de kindjes in Afrika dan ? Veto! Ik koop al mijn jaarlijkse Rode Kruis-sticker.

1. Andere mensen

L'enfer, c'est les autres, zei de boer, en hij sloeg op een Waal. Elke mens die we zien of waar we van horen, geeft ons materiaal om mee te vergelijken. Ga eens eten met collega's, zeker in de zomer, en het is vakantiepraat wat de klok slaat. Normale mensen proberen die overdaad aan blijdschap in te dijken met een paar kanttekeningen. De lange reis. Het gejengel van de kinderen. Péage. Maar het enthousiasme brandt door deze bemerkingen heen. Je voelt hen stralen. En oh, wat ben je blij voor hen. Je geeft zelfs toe dat je ze 'een beetje' benijdt. Tot je een half uur later aan je bureau zit en merkt dat je heel hard je best moet doen om niet te dagdromen. Hoe absurd is dat wel, dromen onderdrukken. Nochtans worden die dromen elke dag gevoed door films, fotoalbums, reclame,... Wilde dromen die je moet samenballen in twee weken vakantie, waarin je je moet en zal amuseren. Als een uitgesponnen oudejaarsavond. Maak je klaar om steden met meer dan duizend jaar geschiedenis op twee dagen te doorkruisen en achteraf te doen alsof je ze helemaal doorgrond hebt.

En we pochen sowieso, het wordt nu eenmaal verwacht. Volgens de wet van Zuckerberg zal elke stap die we uit de rat race zetten verheerlijkt worden tot in het oneindige, opdat vrienden en vage kennissen er weer een droom bij zouden krijgen. Ik trok onlangs met een auto voor één dag naar de bergen in Cyprus. Bergen, in de zin van een uit de kluiten gewassen Baraque Fraiture, met daarop één klooster de naam waardig. Tegen echte vrienden zal je de waarheid natuurlijk geen geweld aan doen, maar toevallige passanten krijgen altijd de gebruikelijke superlatieven gemixt met commentaren die passen in hun wereldbeeld. Het was alleraardigst! Maar Cyprus is klein, 't is daar te warm en ze doen daar geen kloten. Waarom die platitudes? Omdat ze je anders toch maar raar aankijken Zo wordt die ordinaire lege autobatterij in een bergdorp plots The Fellowship of the Battery.

2. Normaliteit

Everything's amazing right now and nobody's happy. Also spracht komiek Louis C.K. Alles wat normaal en doordeweeks is, is per definitie saai. Mensen willen in een superlatief leven, als een Jason Statham die doodgaat zonder adrenaline. En ze acteren minstens even slecht. Slechts enkelingen kunnen dat, maar die zijn ontiegelijk veel rijker dan ze zullen toegeven. Ik laat me dan ook niet van mijn sokken blazen door de nieuwste levensveranderende trend of het nieuwste snufje. Of eender wat van Apple. Het is maar een veredelde telefoon, aldus deze luddiet. Het ding zal tjokvol applicaties zitten, en toch zal zelfs mevrouw Siri je niet kunnen helpen met dat knagend gevoel dat je ervaart als dat ene meisje je niet ziet staan. En hoor: als ik ermee schud, maakt het een tof geluidje. Flinke baby! ... Het is makkelijk om je persoonlijkheid erin te verliezen. Ook al kan je het personaliseren tot het ding je lijfgeur heeft. Je gooit het tot slot allemaal in een mal gemaakt door slimme producenten. En dan blijft van jou enkel een simulacrum over dat perfect past in de database van de adverteerder. Hm, valt het op? Ik ben tegenwoordig science-fiction aan het lezen...

En dan heb ik het nog niet gehad over de conversatiedodende gevolgen van smartphones. 

- 'Weet ge nog, die ene actrice van in She Good Fighter? Wat was ook alweer haar naam... Ze was, denk ik, ooit met... '

-Kerel met gigantische telefoon:  'Het is Dagmar Liekens, hier zijn al haar foto's, haar hele levenswandel en de Google Streetview van haar huis.'

- 'Ah...'

Wilt u a.u.b. naar huis gaan, oh alwetende? Het café heeft uw diensten niet langer nodig. De hele kunst van het langdurig in het honderduit praten bestaat uit straffe beweringen, gecounterd met parate kennis of bij gebrek daaraan: bluf zo groot als een groot en log dier. Laat heel die telefonie er zo lang mogelijk buiten en maak u weer de kunst van het zeveren machtig! Misschien koester ik hier vooral haat omdat het mijn positie van wandelende encyclopedie ondergraaft. Gelukkig is de gsm die al eens pinten trakteert nog niet voor de nabije toekomst. 

... niet echt coherent, punt twee, maar ik beloof beterschap!

3. Valse beloftes

De zelfde kanalen die ik eerder vernoemde, ze scheppen elk hetzelfde beeld. Op het einde van de rit en met een zekere inspanning, krijg je altijd de hoofdprijs. Man scheert zich glad dankzij het vernuftige geplaatst negende mesje, bloedmooie vrouw komt meteen eens voelen. Hollywoodheld toont talent, krijgt vertrouwenscrisis, ontmoet knappe vrouw, er volgt de trainingsmontage en tot slot is er de nipte overwinning. Held wint trofee met bijbehorende vrouw. Het plot van zowat alle Tom Cruise-films (dank aan Rich Hall). En de vrouw in de film wordt herleid tot het streelmeisje uit Rad Van Fortuin. En wat krijg jij na een routineuze werkdag op kantoor, terwijl buiten het asfalt zo lieflijk ligt te pruttelen? Inderdaad. No such thing, old buddy!

We zien natuurlijk los door dit plaatje: zo gaat het in werkelijkheid niet! Waarom kijken we er dan allemaal naar? Omdat we al jaren niets anders zien. Het is als een kinderrijmpje dat iedereen kent, en we horen het liever dan die oma die zo ongemakkelijk ver woont. Dat standaardbeeld is overal. De krachtdadige, breedgekaakte immer pinten drinkende én topsportende man, geruggensteund door de speelse, maar toch onafhankelijke, maar toch ook onzekere en altijd in nood verkerende vrouw die dol is op vezels. Ze doen ons geloven dat het geluk om de hoek loert, dat iedereen zich merkelijk kan veranderen met paar maand training, zodat je roundhouse kicks rondstrooiend het imperium van de slechterik oprolt en de damsel in distress, die tot dan toe zo sexy mogelijk in de weg liep, tot jou neemt. Verkeerde verwachtingspatronen in alle richtingen! En er valt zo moeilijk aan te ontsnappen. Of je moet terugtrekken uit de maatschappij, op je eentje naar hartje Alaska, settelen in een verlaten bus, ofzo. Al is ook dat niet bijster origineel meer.

4. Luiheid

Eigenlijk wil je gewoon alles zonder moeite bereiken. Ik wil gelezen worden, geapprecieerd, beschamend veel verdienen. En liefst ook met rust gelaten worden, tenzij ik er zelf om vraag. Dat alles zonder een poot uit te steken.

En zonder prentjes.

Jaja, je hebt pas echt het gevoel dat je iets verdiend hebt, als je echt je best hebt gedaan. Maar da's allemaal zo gay enzo...

Pfff, veel te warm...

De titel?