It's the season

‘Hoezo, we zullen de strategic target figures niet bereiken? Verklaar u nader, en bespaar mij dat jargon!’

K rechtte zijn rug om wat meer autoriteit uit te stralen, een eigenschap die hij miste in eender welke houding die hij zou aannemen. Bolle wangen en leiderschap: geen goede vrienden. Het hoofd van de productieafdeling was gedecideerd het kantoor binnengekomen, alsof het het zijne was. Bij de man was geen spoor van ontzag terug te vinden. K wist dat het geen zin had om te hunkeren naar de tijd van duidelijke hiërarchische patronen. Je kon even goed wensen voor iets absurds als vrede op aarde of gehoorzame katten.

‘Wel, Meneer K, zoals u ongetwijfeld weet, is de productie sinds begin dit jaar grotendeels geoutsourcet. De productiekosten per eenheid zijn zoals vooropgesteld fiks gedaald, maar de output… Ik bedoel, het aantal afgewerkte producten blijft voorlopig flink onder de vraag. Zoals het er nu naar uitziet, schieten we 15% te kort. De vraag is sterker gestegen dan verwacht.’

K duizelde van het taaltje, maar wist dat hij nu daadkrachtig moest antwoorden, of althans de schijn hoog moest houden. ‘We hebben toch nog steeds eigen productiecapaciteit. Kan deze niet tijdelijk aangesproken worden? Enkele werkkrachten overplaatsen van andere diensten, bijvoorbeeld. Dit is toch niet de eerste keer dat ons zoiets overkomt? En daarbij, hoe kan de vraag in hemelsnaam nog toenemen? Ik dacht dat de consument al lang verzadigd was?’

K stond versteld van zijn eigen lucide antwoord. Waarom was hij toch zo onzeker? Hij stond al zo lang in het vak dat niemand iets kon afdingen op zijn ervaring. Het was die aangeboren terughoudendheid die hij maar niet ontgroeide. Hij wist dat die hem zijn charme gaf, maar hij was het constante gevecht tegen zichzelf bij momenten hartsgrondig beu.

‘Wat onze eigen capaciteit betreft, vrees ik dat we niet voldoende tijd hebben om genoeg mensen naar de productieafdeling over te brengen. Het personeelsbestand is bijna volledig omgeschoold tot een dienstenfunctie. En daarbij, het atelier doet nu dienst als multifunctionele ontspanningsruimte. Ik vrees ook dat ze compensaties zullen verlangen in de vorm van bonussen en extra verlof met de feestdagen.'

‘Wat!? Maar dit is net de drukste periode van het jaar!’, verslikte K zich bijna. ‘Vergeten ze dan dat wij geen ordinair bedrijf zijn. Wij hebben een hoger doel, namelijk 100% van de consumenten tevreden stellen. Daar kan niet van afgeweken worden.’

‘Maar K, er komen alleen maar consumenten bij! En ze worden alleen maar veeleisender. Met alle respect, maar u denkt nog in termen van de tijd dat ze met alles tevreden waren. Nu is niets nog genoeg. Ik nodig u uit om eens op de dienst briefwisseling langs te gaan. Ze hebben daar in allerijl drie nieuwe servers geïnstalleerd om de stroom van aanvragen aan te kunnen. De verzoeken zijn zó divers en zó specifiek… Ik vrees dat we niet anders kunnen dan op termijn naar een betalend model over te schakelen.’

K voelde een cocktail van woede en onmacht opborrelen, maar hield zich naar eigen gevoel beheerst. Hij liep normaliter al rood aan, dus enkel een getraind oog zou iets opmerken aan zijn gezicht. Hij was dan wel een tikkeltje naïef, een trekje dat hij bewust cultiveerde, maar hij wist ook wel dat het op een bepaald moment wel eens mis zou lopen met zijn business. Met een zekere gelatenheid formuleerde hij een antwoord.

‘Je weet dat dit indruist tegen alles waar we voor staan. Wij bestaan enkel als merk dankzij ons uniek gratis concept. In het ergste geval moeten we onze consumenten de boodschap verkopen dat minder daarom niet slechter is. En dat delen voldoening geeft, of zoiets. Ik weet, het klinkt melig, maar ergens past het wel bij de tijd van het jaar. Ik zie echt geen andere oplossing op korte termijn.’

De chef productie liet het even bezinken. ‘U heeft een punt. Dit lijkt me dan wel iets dat we met alle afdelingshoofden moeten bespreken. Ik sprak toevallig daarnet met die van distributie. Die ziet grote mogelijkheden in toepassingen met drones.’

K wist niet waar hij het had. Hij had al veel nieuwlichterij met een zekere tegenzin toegelaten, maar dit raakte hem in het diepste van zijn ziel. Hij bereikte nieuwe tinten rood en brieste:

‘Drones!? Dat nooit! En wie mag het gaan uitleggen aan de rendieren!? Elf van mijn voeten!’

English and shit - a synopsis.

Unless you are living under rock that's being covered by a set of incrementally bigger rocks, you are somehow and somewhat affected by the English language. The mere fact that virtually every single one of you understood ninety-five percent of the previous sentence, is testament to that. I put in the word 'incrementally' because, you know, I am a bit of a daft bastard. On TV, in music, in video games, when traveling to any country that isn't France; the English language is omnipresent in our lives. Choosing to ignore it, is the intellectual equivalent of moving into an abandoned bus somewhere in northern Alaska. I will try to prove my point in the following ... things.

"Is this supposed to be funny?", I often think when I stumble upon a comedy show on Flemish television. I can virtually see you rehearsing your so-called spontaneous jokes. And the laugh track expertly fills up the awkward silence following your weak attempt at dialect. I get so confounded that I start to doubt my own sense of humor. People seem to like this stuff, because papers and social media are rife with references to these shows. Maybe it's because we need some sort of shared value. "Let's all agree to at least like this thing on TV, because otherwise there is no more common ground left." Like a comedy Red Devils. There is a multitude of media outlets out there, on which you can enjoy all kinds of comedy shows, series, games, films, comics... Most of them are in English. But can you relate to others? When you're forced to talk to that colleague in the elevator, it is hard to open with 'you happen to see the latest episode of Last Week Tonight? You know, that hilarious HBO show that you can't see on TV, but have to download or watch online?' I can feel their eyes burning straight through my skull... 

Now, I don't want to imply that there is something like superior taste. Please no. I just want to point out is that these British and American shows operate in a very competitive market. When ratings drop, shows get canceled without a second thought. Therefore, they have to be at the top of their game every single time. To achieve this, they have a skilled team of writers backing up the host. Flemish shows can afford a dip in quality now and then, because there aren't many alternatives in our language market. Also, they can't afford top notch writers because the scope of the market is too small. As a sort-of-social being, I like to relate to other people, so I am practically forced to watch these not-so-funny shows to gather reference material. First world problems, you say? Damn straight!

Same goes for music. If I didn't come across as a bit of a dick in the previous paragraphs, I most probably will after this. Here's why: I think many people out there prefer Flemish mediocrity over foreign quality, and they can't be bothered if you tell them so. But before you go and grab the pitchfork and light the torch: they are not to blame, and again, it is not about taste. There's a big, big world out there - remember Emilia? Sorry for that - and, consequently, there is no boundary for musical exploration, except for the limitations that you impose on yourself. The interwebs enables you to listen to the latest release of your favorite artists, and if you feel like exploring, you will even find a selection of the top 100 Papuan tribal chants, for that matter. All in a heartbeat. Some people, however, choose not to choose life. They choose something else.

Let me try and explain. Surely, society has evolved into an individualistic first-come, first-served rat race, but that does not blot out our inherent need to be social. So we look for places to meet each other, either physically or virtually. And unless you're a psychopath, you will adapt yourself to this social situation. You'll take the edge of your more extreme opinions, you'll express empathy for people you don't really care about. And when it comes to trivialities, you stick to what is perceived as commonly known. The weather, traffic jams, football, taxes,... Want to talk about media and culture? Think local. National TV and local artists. Don't come up with anything out of the ordinary or soon you'll be holding an awkward monologue. Maybe you're trying to impress someone with your cultural prowess, hoping to pry open their narrow minds to insert a broader world view. If they're nice, they'll nod along, but most probably forget about it before the end of the day. Rarely, they'll pick something up and refer to it the next time you meet.

We thirty-somethings already have so many things on our minds, don't we? Coping with everyday life. Kids. The job. Making a healthy dinner. Buying garbage bags. 'Don't come and bother me with your world views and all that. It's hard enough already to keep my own shit going. How come you still have time for adolescent thoughts like that!?' Some people, however, use this as a standard defense against any opinion that gets them out of their comfort zone, afraid that they might be singled out and targeted by other advocates of political correctness. Unless, of course, they are absolutely certain that everybody shares their thoughts. Murder. Violence against children. Sexual deviance. The otherwise mute will overcompensate for their lack of spine by vilifying any kind of obvious perpetrator. Yes, these people have committed atrocious crimes, but will you be the executioner? Go ahead, I'll even sharpen my favorite beheading sword for you.

Err, Wim, music!? Well, the people I'm so generously profiling will stick to whatever is popular among friends, in the papers or in social media, i.e. local bands supported by smart marketing, and foreign bands supported by even smarter marketing (Hello, Adele?). They will grow to like it, maybe even genuinely, and that's it for them. Anything out of this circle is alternative, marginal, waste of subsidies, whatever. And what really ticks me off is that it is often these people who dare to say that everything sounds the same these days. Aargh...

I'm not reaching a proper conclusion - I fully understand that I am just pissing in the wind here - because in the back of my mind, I know many of you aren't like that at all. When you drive along with me, I'll even let you touch the radio. If you're really, really nice.

Er iets mee doen

Ik volg weer les. Deze keer geen halfslachtige poging om een Oosterse taal onder de knie te krijgen, maar een cursus gericht op wat ik op dit eigenste ogenblik aan het proberen ben: heldere tekst schrijven. 'Copywriten' heet dat dan, in de altijd ongemakkelijke vernederlandste versie van het Engels. Door dit te volgen wil ik een vorm van consistentie krijgen in mijn sporadisch neerpennen van ideeën en zinnetjes allerhande. Zemelen voor mijn literaire knobbel. Ik doe dit niet om nieuwe Khaled Hosseini te worden -geen haan kraait naar mijn levensbeschouwelijke avonturen in de uitgestrekte leegte van Meise dorp- maar wel om met mijn woordkunstjes iets meer te bereiken dan een glimlach bij een stuk drie vrienden. Hoe hard ik dat ook apprecieer. Ik weet dat ik me altijd een kneusje zal voelen in het aanschijns van het ware literaire talent, ik ben niet te beroerd om te stellen dat ik iets kan dat niet iedereen kan. 

Op dit moment werk ik als een veredelde boekhouder voor een groot bedrijf. Ik heb altijd iets gehad met cijfers, zoals men dat gemoedelijk zegt, maar die cijfers leiden uiteindelijk nergens naar. Resultaten worden behaald, geconsolideerd ofte verpakt in een groter geheel, waarna er weer vrolijk met dezelfde oefening begonnen wordt. Er blijft amper residu over om waarlijk trots op te zijn. Als je echt cynisch wil zijn, kan je de meeste jobs hiertoe herleiden, zeker wat middenkader bedienden betreft. Je bent een klein knooppunt in het sluizencomplex dat je werk is. Die top van de piramide van Maslow, daar kom ik niet aan toe. Zelfontplooiing, wars van enige new-age bullshit. 

Mezelf ontwikkelen dus, als een filmrolletje dat tot ver in het digitale tijdperk is blijven liggen. Men stelt de vraag, samen met mij, waarom ik dat niet veel eerder heb gedaan. Het kort antwoord hierop is dat ik niet altijd even logisch functioneer. Soms maak ik keuzes waarmee ik het niet zelf eens ben, enkel om de 'algemene vrede' te bewaren. Ik bewandel de weg van de minste weerstand om zeker niet op te vallen. Terwijl ik stiekem wel wil opvallen. In de vorige zin zit al mijn tegenstrijdigheid vervat. Ik deelde speldenprikken van opvallendheid uit door zeer sporadisch een grappig tekstje te schrijven, eenmalig zelfs met een poging tot stand-up, waarna ik me snel weer hulde in het schijnbare comfort van de dagelijkse sleur. Zo plaatste ik mezelf in de positie van miskend genie, hij die het toch allemaal zoveel beter weet, maar kiest om niet deel te nemen aan de wedstrijd. At the end of the day, op de drempel van mijn 34e levensjaar gekomen, kan ik u, met autoriteit in het vakgebied, zeggen dat dit vooral goede meststof is voor het kweken van frustratie.

Die gluiperd, dat heimelijke typetje ben ik flink beu. Vanaf nu doe ik mee.

Loko A - Blue Wolf: 6-1

                 Boris

Ronald    Hans   Fred    Wim

Arnout     Verbelen  Corre   Herman (Bit)

Miche (Hayette)   Robin (Davy)

Met steaks rondlopen en vragen of ze rijst-, bresilienne- dan wel kriekentaart moeten hebben: één keer per jaar is genoeg. Hoog tijd voor een pot sterk gepeperd voetbal! Loko nam het op tegen de Brusselaars van Blue Wolf, een team dat op het punt staat te degraderen naar de achtertuin-competitie. Jumpers for goalposts. Bij winst behielden we aansluiting met de top.

Loko begon aan de wedstrijd met lage intensiteit, alsof we de rustige landelijke omgeving niet wilden verstoren. Zo stil; je kon een américain horen vallen. Blue Wolf oogde verre van impressionant en nodigde zodoende niet uit om naar een hogere versnelling te schakelen. De grootste tegenstand ondervonden we dan ook van de tegenwind. Achterin kwamen we op geen enkel moment in de problemen, voorin misten we de nodige scherpte. Een uitgebreide studieronde, heet dat dan. Zoals een baby naar moederlijke warmte hunkert, zo hard had de wedstrijd een doelpunt nodig. En jawel, die kwam letterlijk uit de lucht gevallen. Een bal werd vanop rechts steil omhoog gelanceerd. Doelman Boris en ikzelf keken vol bewondering naar hoe de wetten van Newton inwerkten op het projectiel. Een Blue Wolf was minder poëtisch van aanleg en kopte de bal na de stuit binnen. 0-1 halverwege de eerste helft, de wake-up call was aangekomen. Robin kreeg het bij de aftrap aan de stok met de scheidsrechter en werd uit voorzorg gewisseld voor Davy. Loko, te ervaren om nog aangeslagen te zijn door een vroege achterstand, trok dan maar vrank en vrij ten aanval. Via een tiental tussenstations kwam de bal via Davy pardoes bij Corre terecht, die de bal van dichtbij kon binnen leggen. Wat later was Miche bij de pinken om een desastreuze uittrap van de doelman te onderscheppen. Hij bleef kalm en zette Loko op voorsprong. Op enkele corners na hadden we niets te vrezen van de nummer voorlaatst. Wat ze op de mat legden, leek meer op een artistieke impressie van voetbal uitgedacht door Delphine Boël op een zatte avond.

Een warme chocomelk later en met de wind in de rug, begon Loko voortvarend aan de tweede helft. Na een actie over links werd Davy moederziel alleen voor de keeper aangespeeld. Die sprak zijn torinstinct aan voor de 3-1. Het zou niet zijn laatste wapenfeit zijn, want even later was hij goed voor een assist op Corre die zijn tweede van de middag binnen prikte. Hayette en Bit konden nu in alle rust invallen in de plaats van Miche en Herman. De verdediging kwam nog het meest in actie bij het oversteken van het veld om de doelpuntenmakers te feliciteren. De volgende op de lijst was opnieuw Davy. Na een inworp kon Ronald de bal mooi voor doel brengen, waarna Davy zijn bewaker klopte in de lucht: 5-1. Davy was nog lang niet uitgezongen: hij werd gehaakt door de keeper nadat hij door Bit werd aangespeeld. Op vraag van het hele stadion nam Bit zijn verantwoordelijkheid. Hij koos, helaas, voor de slechtst denkbare mix van zacht in de hoek en hard door het midden. Hij zou deze misser meer dan goedmaken. Corre kreeg wat ruimte in de grote rechthoek maar had geen zin om met links te trappen. Dus legde hij terug op Bit, die deze keer minder besluiteloos was: hij knalde het leer op supersonische wijze in de kruising. Zo'n beauty dat het hem een open doekje opleverde van heel opwarmend Loko B. Blue Wolf liet zich amper opmerken: er was kans gepareerd door Fred en een schandelijke gesprongen tackle met twee voeten vooruit, gelukkig zonder erg, die ongestraft bleef door de ruggengraatloze ref. Affluiten, dat kon hij nog net zonder hatelijk te zijn.

6-1! Lekker. Door de winst van Cite tegen IOT staan we virtueel mee aan de leiding. Volgende week komen we uit tegen Tijl, een collectief dat toch al iets meer schijn heeft van een voetbalploeg. We hebben iets goed te maken want in de heenwedstrijd zuigden we met nilfiskkracht  (1-1). Allen weer op post! COYL!!!

Disclaimer: Schaekers was er ook ondanks zijn blessure. Zaterdag 14/03 spaghettislag van ZVK De Far. 

Verloop:

1-1: Corre (Davy)

2-1: Miche (keeper)

3-1: Davy (Corre?)

4-1: Corre (Davy)

5-1: Davy (Ronald)

6-1: Bit (Corre)

Geel: Robin, Verbelen

Loko A - Bobo B: 3-2

Wel wel wel. De weer- en bondgoden zijn er uiteindelijk uitgeraakt: er mocht gevoetbald worden! Voor Loko was dat al geleden van die dag dat een oude grijsaard met zijn schimmel over de daken liep. En dat de Sint in het land was. Een beetje onwennig keerden we dus terug naar de Oyenbrug om er Bobo B uit Overijse partij te geven. Bij winst bleven we minstens gedeeld leider in 3e C. Loko beschikte slechts over 12 spelers door ziektes, verlet allerhande en alpijnse toestanden.

De onwennigheid ruimde snel baan voor dat vertrouwde wedstrijdgevoel. Loko nam meteen het heft in handen en posteerde zich voornamelijk op de helft van de tegenstander. Niet toevallig de minst pokdalige helft van het terrein. Bobo had het zichtbaar moeilijk met het beheerste middenveldspel dat we op de mat legden. Snelle uitbraken, slimme combinaties, rust aan de bal,... Aan vertrouwen geen gebrek. Robin was er al een eerste keer dichtbij toen hij een voorzet vanop links in één tijd tegen de paal knalde. Het was Hayette die met een slimme pass Tim aan de tweede paal vond. Die liet zo'n kans niet liggen: 1-0 op het bord! Loko bewaarde gemakkelijk de controle zodat doelman Boris zich kon toeleggen op gepast uitkomen en zijn heroïsche gevecht tegen de slaap. De 1-1 viel dan ook uit de lucht. Bobo's eerste hoekschop verdween tussen enkele niet doortastend optredende Loko's (I plead guilty) en kon aan de tweede paal simpel binnen getikt worden. Een kleine oefening in schuttingtaal later, had Loko gewoon weer de match in handen. Davy kwam na een lange rush alleen voor de keeper, maar de jus bleek helaas uit zijn benen verdwenen. De druk hield aan en de 2-1 zat er aan te komen. Bram nam een vrije trap vanop zo'n 25 meter. De keeper duwde de kanonbal tegen de lat, maar Davy was goed gevolgd om het leer voorbij diens grabbelende handen te buiken. Ook Robin was er weer dichtbij, maar die zag zijn schot opnieuw tegen de paal belanden. Tim werd tot slot onterecht afgevlagd door de anderzijds keurig fluitende ref. Rust!

De tweede helft speelden we naar de kant waar Hugo, Magda en minder bekende mollen de plak zwaaien. Bobo voelde zich gesterkt door de minimale achterstand en probeerde op enthousiasme (bij gebrek aan iets nuttig zoals talent) de bordjes in evenwicht te zetten. Loko bleef de betere ploeg maar stapelde steeds meer slordigheden op. De wedstrijd werd ook iets bitsiger, zo ongeveer rond de tijd dat Schaekers de leeggelopen Davy kwam vervangen. Bobo prikte na alweer een stilstaande fase de gelijkmaker binnen. De vrije trap dwarrelde tussen de verdediging en de keeper en werd door een vrijstaande Bobo'er in doel geschoten. Verwensingen weergalmden door het anders rustige winterlandschap. Maar nog was de veer bij Loko niet gebroken. Als een ietwat vadsige feniks zouden we uit onze assen opstaan. Robin hield zijn mannetje af ter hoogte van de middenlijn en lanceerde Hayette op de rechterflank. Die zag dat de keeper ver uit zijn doel kwam en dacht: genoeg gelopen, ik lob hem van hier binnen. En zo geschiedde! Bobo ging er nog voor met de moed der wanhoop (al even nuttig als enthousiasme), dwong enkele hoekschoppen af, maar kreeg geen uitgesproken kansen meer. Dan was Tim er voor ons nog het dichtste bij, maar ook zijn lange rush kreeg geen happy end. Loko hield de drie punten thuis!

Loko blijft op niveau in 2015 en proeft meteen de zoete smaak van de overwinning. We delen nu de eerste stek met IOT, Cite verliest de leiding na een gelijkspel. Zaak dus voor ons om hen volgende week finaal uit de titelrace te kegelen! Iedereen present! COYL!!

              

Opstelling:

                    Boris
Mathi       Hans   Fred      Wim
Arnout   Davy (Schaekers) Bram Tim
           Hayette              Robin

Verloop:

1-0: Tim (Hayette)
2-1: Davy (Bram)
3-2: Hayette (Robin)