Television, the drug of the nation

Ja! Welkom bij Zagen Over Televisie met Wim.

Gisteren, volgevreten en vadsig, liggend tussen familieleden die er niet beter aan toe waren, was ik in de perfecte toestand om mij nog eens over te geven aan de televisie. Fijngekauwde stukjes fazant, witloof, foie gras, talloze soorten kaas,... ze vergaderden hevig in mijn maag over het voorrecht om als eerste verteerd te worden of omgezet in adervernauwend vetresidu. Hun verregaande staat van marinade hielp de onderhandelingen niet vooruit. Op Eén begon een feestelijk praatprogramma, De Laatste Week, waar het kruim van het BV-landschap op afgekomen was, gelokt met gratis drank en hapjes. Elk van hen had dit jaar iets uitzonderlijks op televisioneel gebied bereikt en werd verwacht om braaf zichzelf te zijn en de honneurs in ontvangst te nemen. Maar dat was buiten de waard gerekend. Kobe Ilsen (waard) en een team zorgvuldig verborgen programmamakers, hadden besloten om er een guitige, plagerige bedoeling van te maken. Het werd vooral genant.

Tegen ne flik zijn benen pissen en vragen of het warm is.

Een tet op tv! Een tet op tv! Er was een tijd dat een prime time borst de natie nog in rep en roer zette. Tatjana Simic, die van buurman!, zou vandaag na een week al vergeten zijn. De overdreven preutsheid is verloren gegaan, gelukkig maar. Gisteren kregen we een voorbeeld van een nieuwer fenomeen: de compleet uit de context gerukte tet. Knus op de sofa naast Kobe zat actrice Charlotte Vandermeersch zichzelf te wezen. Ze verwachtte zich aan een dosis wierrook voor Red Sonja en Deadline 14/10. En jawel, zo werd ze geïntroduceerd. Nog geen twee vragen later vroeg Kobe met pretoogjes of ze problemen had om naakt te gaan in een film. Een bedeesde neen volgde, met het typisch addendum dat het moet passen in het verhaal. Kobe was echter al gedraaid naar camera 3 en zei net niet aan de kijkers om allemaal ne keer goe te zien.

 

Want daar volgde een vrijscène uit een film waar, jawel, wat Charlotte-tet in te zien was. 'Vind je dit nu genant?', aldus Kobe, de Bob Woodward van de Belgische journalistiek. Vind je dat leuk, zo op Kerst, op nationale televisie, rond tien uur, a propos of nothing, terwijl je hier nu zo naast mij zit? Ze bleef vriendelijk en bekende dat het haar wel wat achtervolgde. Blijkbaar. Maar haar blik verried veel meer. Als Eén het verval wil tegengaan met meer tetten, dan moeten ze Koen Crucke maar terughalen.

Ge zijt zelf ne vetzak.

 

Een klein mirakel. Kobe slaagde erin om bij mij een zekere vorm van sympathie te doen onstaan voor Wout Bru (maakt eten klaar) en Gert Verhulst (maakt ouders arm). Het scheefpoeperspalmares van beide succesexemplaren van de menselijkheid werd door Kobe aangekaart, en wel door een slideshow van hun Dag Allemaal-covers. Daarna, Gert tegen Wout: 'dan valt dat van mij nog mee'. Iedereen lacht. Verbroederd wendden beiden hun blikken naar Kobe, genre waddist in feite met u, broekventje?. Kobe besefte ineens dat hij niet meer dieper kon ingaan op hun vrouwenloperij. Hoe zou hij dit ook aanpakken in zo'n lichte show? 'Zeg Gert, 't was voor uw geld, hè? Hè !? En was't een goeike? Was ze beter dan de rosse?' Nog later trapte hij in een valletje waardoor ze hem als de vrouwenhater konden afschilderen. Enfin, de ongemakkelijkheid nam onbereikte hoogtes aan, een hoogte enkel nog overtrefbaar als Michelle Martin zou deelnemen aan Sterren op de Dansvloer. Goed, de volgende gasten. Vlug!

Janet!

 

Een segue is tv-term voor een naadloze overgang van het ene topic naar het andere. Voorbeeld: De overvallers zagen hun plannen in het water vallen toen de politie arriveerde. Over water gesproken: gans Londerzeel staat onder water! Hier zijn de prentjes. Of: Na de wedstrijd volgde nog een handgemeen tussen beide supportersclans. Over handgemeen gesproken: in Spanje is een siamese tweeling met succes gescheiden.

 

Gisteren: Pieter Embrechts (zanger/acteur) en Jef Neve (jazzpianist) mochten als laatste de vrolijke bende vervoegen. Pieter kreeg wat vraagjes en er volgde een fragment uit Man Over Woord, waarin Pieter een janetten-taaltje emuleert om een of ander punt te maken. Er volgt nog een filmpje van Jacky Laffon en enkele ultra-homo's die een liedje zingen. Ok, segue-time! Eerste vraag aan Jef. 'Jef, jij bent homo, wat vind jij hiervan?'. Jef Neve, gerenommeerd pianist en componist, winnaar van twee MIA's (wat dat ook mag waard zijn), herleid tot de Showbizz Bart van dienst. Jef was nogal in zijn gat gebeten - oh, die had gescoord gisteren- en er volgde met tegenzin een uitleg dat er veel soorten homo zijn (gewone, roze, blinkende...). En jawel, er werd nog gepolst naar zijn gevoelens bij het winnen van twee MIA's, maar de sfeer werd intussen zo ongemakkelijk dat het hilarisch werd: zes gasten, de meesten vreemden voor elkaar, die samen boos keken naar één lullige presentator.

De Laatste Week eindigde met Gert Verhulst die nog een serieus liedje mocht zingen in het Frans, een finale als een veel te schunnig suikergoedje op een cupcake op basis van kak. De avond kabbelde verder, de familieleden rolden steunend en zuchtend naar huis. En ik, ik weet weer waarom ik altijd ga lopen (fig.) als zo'n programma op de buis komt. Ik kon me tenminste verblijden aan het feit dat de Kerstfilm aller Kerstfilms nog zou volgen: Die Hard! Happy trails, Hans!


P.S. Geen foto's? Geen links? Een beetje feestmoe... En die vuile youtube-reclame verkloot mijn Rickroll.

Let there be house!

Verbouwen, waarom is dat een nationale sport? Ik snap het niet. Ik ben nu zelf al een tijdje bezig en probeer het te vatten. Nu, iets voorbij halfweg (hoop ik), voel ik mij gemachtigd om hierover een goed gekruide mening te geven.

1. Verslaving

De junkies onder ons, die nu zoals Solid Snake in een kartonnen doos de wifi van de buren aftappen, zullen je goed kunnen vertellen over hoe die eerste hit hen helemaal van de planeet blies. En hoe de roes daarna steeds korter werd, tot het slechts een eenzame bliep werd op het electrocardiogram van een stervende. Maar fuck dat doodgaan enzo, die eerste roes was echt fenomenaal! Daar worden de beste boeken over geschreven, de beste liedjes over gezongen. En de slechtste televisieprogramma's aan gewijd, in het geval van verbouwingen dan toch (abrupt einde van de metafoor).

Help, mijn man is een junky.

Want die eerste keer dat je het werk ziet vooruitgaan, dat is een machtig moment. Je voelt je de koning te rijk omdat je op één dag tijd drie muurtjes hebt afgebroken én opgeruimd. Met de nodige schrammen en spierpijn trek je met de maten op café om stoere praat te verkopen over hoe die muur geen schijn van kans maakte voor je titanenmacht. 's Anderdaags word je wakker naast een kartonnen doos bij je buur en begint die iets te rijkelijk geöliede molen weer te draaien over wat allemaal nog te doen staat. En je werkt voort, en elke getrokken kabel, elke gelegde leiding geeft nog steeds een gevoel van euforie, maar je stapelt een hele hoop nota's op, bemerkingen die je telkens weer moet ophalen als je herbegint.

Wacht, ik had het ergens opgeschreven.

Vaarwel het heroïsch neerhalen van De Muur, hallo vissen achter een te kort kabeltje in de nieuwe muur tot er meer vel aan de muur hangt dan aan je hand. Dan overvalt je zelfs het gevoel om niét te gaan pintelieren, maar gewoon rustig in een hoekje te zitten kniezen. Dus, geen idee hoe dat met de gemiddelde graag-verbouwende Vlaming zit, maar ik heb nog geen bezoek gehad van de verbouwmicrobe. Die is tegengehouden aan de deur door mijn twee buitenwippers: het zetelvirus en de ziekte van Artois.

2. Ervaring

Ik ben nu al vaak ingezet als verbouwhulpje bij de projecten van mijn broer en zus, en toch... Op een paar kleine stelregels na, weet ik ruw geschat... helemaal niks over het hoe en waarom van alles wat er omgaat in mijn stulp. Dat electriciteit niet zomaar uit de lucht komt gevallen, dat wist nu ook wel.

Behalve bliksems, natuurlijk. Pas op, X-Or!

Maar dan komt de electricien langs om mijn knoopwerk te checken en zijn blik, hoewel begripvol, zegt alles. 'Da kan hier ni he, Wim.' En een uitleg volgt waarop ik alleen braaf kan knikken en ah ja en ach zo kan zeggen. Nieuwe nota's en bemerkingen voor op de stapel. Ook al heb ik al heel wat kabel in mijn handen gehad, het blijft gewoon met de natte vinger werken. Les één van electrische schakelingen: vermijd natte vingers. En in geval van twijfel vraag je raad aan mensen rondom je die er eigenlijk ook weinig van afweten, maar die tenminste duchtig ja knikken als je iets uitlegt. Zo ga je door tot je genoeg stemmen hebt voor je plan (minstens twee, uit twee verschillende hoofden). En da ga je ervoor en maakt je jezelf wijs dat het allemaal goed zal komen.

Gewoon op tijd springen.

Alweer geen idee waarom dit zoveel aantrek heeft bij de Vlaming, zeker als je geen enkele achtergrond in de materie hebt. Werkt het therapeutisch? Geef mij een grappig boek en een tas koffie en Dr. Phil zal mij nooit zien passeren op zijn show.

Tenzij misschien voor mijn kabeljauwfetisj.

Sowieso: dikke merci aan electricien Tom. Voor de betere laagspanningsborden: één adres!

3.  The neverending story

Verbouwen is als Afghanistan binnenvallen. Zeg ik altijd. Je begint eraan met de beste bedoelingen, je maakt initieel grote vorderingen, je maakt alles kapot dat je niet nodig hebt, je bondgenoten zijn vriendelijk zolang je ze goed betaalt (excl. familie, die moeten vriendelijk zijn), maar dan begint de miserie. Je weet dat er problemen zullen zijn, en je weet dat die enigzins opgelost zullen worden. Maar de termijnen zijn heel vaag, en er vallen al eens lijken uit de kast. Uiteindelijk (hier houdt ook deze metafoor ineens keihard op) kan je in je huis gaan wonen, maar het blijft work in progress.

Dank aan Gaudi voor mijn schrikbeeld.

'Dat is nu klaar, en later zal ik het andere nog wel eens dat doen.' Later in de zin van eens ik hier al een tijdje woon en met een monumentale inspanning de goesting opbreng om er misschien eens iets aan te doen. Er lopen blijkbaar veel mensen rond voor wie dit de ideale toestand is. Alsof dat de dag dat werkelijk alles in orde is, tot zelfs die kleine barst in de plint achter de kast, hun hele bestaansreden verdwijnt. Voor mij duidt dit op een schromelijk tekort aan hobbies. Dit, of het is een excuus om uw sloefenbestaan te verantwoorden. Genre: ik had willen komen, maar ik moest dringend de achterkant van het tuinhuis een derde couche geven. Er is altijd werk aan een huis, en het meeste werk zal heus niet weglopen. Deal with it en laat die rat in de kelder gewoon met rust. Die kan zijn nut nog bewijzen.

Joa menier, ik vreis da ge me Turtles zit.

4. Het leven ernaast

Ik, de generalist der generalisten (el generalissimo?), die graag over alles en niks babbelt, zevert, fucking blogt, zit enkel nog met één thema in mijn hoofd. Dat huis. Mensen rondom me vinden het bijna schattig hoe ik er mezelf in verlies. Kom ik hier dan de ware betekenis van het bestaan tegen? Zo hard in iets opgaan dat je zonder het te merken ineens een vol jaar verder bent? Wie zal het zeggen hoe ik hieruit kom? Misschien word ik wel presentator van een klussersprogramma?

Of gewoon de schrik van de fietsers.

Om toch niet verbouwend in slaap te vallen, probeer ik te lezen. Met moeite. Twee seconden concentratieverlies zijn genoeg om de sappige hellekrochten van Damned (leve Chuck Palahniuk) te verlaten voor dat probleempje met de schakelaar op zolder. Vrienden die ik tegenkom zie ik als kunstig geanimeerde praatpalen met maar één functie: luisteren naar mijn perikelen en oprecht getuigen van sympathie voor mijn zaak. En ik zal uit dank telkens proberen om niet in een spasme te schieten als me alweer (en logischerwijs) gevraagd wordt wanneer ik erin kan trekken. Dus vrienden: bedankt om geduldig naar mijn gezwets te luisteren. Ik hoop binnenkort weer een andere plaat op te kunnen leggen.

Deze ervaring leert me nu waarom voltijdse hobbyisten en tuinhuisprutsers op de duur over niks anders meer kunnen praten, en bij gebrek aan een referentiekader hun activiteiten zo verheerlijken. Het moet erg zijn om te beseffen dat je wereld stopt eens je de voordeur achter je dichtslaat. En dat je vrienden niet-hubofielen stilaan van je vervreemden tot je huis je enige toevluchtsoord wordt. Vandaar misschien de populariteit in hedendaags Vlaanderen (wow, de donkere conclusie).

5. Er is geen 5

Ik moest immers al lang nog een paar voegen gaan slijpen en een draad gaan zoeken in het plafond. Als ik u tegenkom, zal ik u wel overstelpen met alle gaapverwekkende details vandien.

#zever

My kingdom for a team! King George is niet meer. 's Lands op één na meest geliefde coach (na Paul Put), is door zijn club de laan uitgestuurd. Zijn club is toevallig ook mijn club. Jawel, ergens links in mijn borstkas klopt een blauw-zwart hart. Dus ik zou minstens verontwaardigd moeten zijn, naar links en rechts roepen dat het een vuile geldwolf is, een jobhopper met een weinig indrukwekkend palmares. Wat won hij de laatste 20 jaar ?!

Nee, geen Turks fruit.

Alleen vind ik het zo goedkoop om die niet-zo-arme George aan te vallen alsof hij u persoonlijk bedrogen heeft. Iedereen die voetbal nog maar met een half oog volgt, zelfs Severine Doré, wist al vanaf zijn aanstelling dat dit het grote gevaar was: één slechte periode en hij zou vliegen. Een man die de beste generatie Rode Duivels laat vallen voor Club, daar heb je zelfs als rabiate Clubsupporter weinig begrip voor. Tenzij je faalangst hoog in het vaandel draagt.



Naast Mario.

Op de site van Sporza zijn ze zo handig om een twitterfeed te publiceren die een bepaald topic volgen. De hoeveelheid flauwe grappen en gespeelde verontwaardiging die ik daar vandaag al las... het equivalent van 3,6 zaalshows van Geert Hoste. Ik weiger ze te quoten of te re-f-ing-tweeten. Dus om ze te pesten duw ik ze nu in hokjes:

1. Linkers

2,5 Miljoen ontslagpremie. En de arbeiders van Ford Genk? # Leekens.  Goed gesproken, nobele onbekende. U hebt in exact 68 tekens en ik schat 15 seconden wereldkundig gemaakt dat je én sympathie voelt voor de gedupeerde arbeiders in Genk én diep misprijzen voor iemand die een vette clausule in zijn contract had. Bedankt om uw gevoel voor actualiteit zo kunstig aan ons mede te delen. Ik voel dat u de nieuwe messias bent, dat u rondloopt op een wolk van welwillendheid, snuggere opmerkingen uitdelend aan de mindergeïnteresseerden. Uw geste is een pak hartverwarmender dan de 0 tekens en 2 seconden die ik nodig had om op 'vind ik leuk' te klikken onder Leekens neukt Genkse Ford-arbeiders.

NSFW (net als George)

En door bewust 'u' te gebruiken, kom ik uit bij...

2. Beleefde mensen

Les één van Gerechtvaardigde Boosheid Via Twitter Enzo: sla niet met je vuisten op het klavier, hoe kwaad je ook bent. Les twee: zet hier en daar een leesteken en hul je in de mantel der beleefdheid. Spui vervolgens de grootste platitudes ter wereld de ether in en voel je droog en veilig als in een tampax-reclame. Je bent immers beleefd door te vousvoyeren en dat dwingt respect af. En dit zijn nog altijd de jaren '50.

'Gij daar, rosse. Zou ge ni beginnen roken!?'

Ge zijt nen dikke loser of U bent een waardeloos sujet? In het laatste geval doe je gewoon te veel moeite voor wat blijkbaar geen prachtexemplaar van de menselijkheid is. Welkom op het internet waar het wemelt van de mensen die denken dat ze iets deftig te melden hebben. Moving along...

3. Te simpel

Neem George Leekens. Neem 90% (van zijn uitspraak). Neem 2,5 miljoen (zijn massief-gouden parachute).

Shit.

Waag je aan cijfers en letters voor beginners -Walter de Meyere was de andere naast Zaki. Graag gedaan- en begin te twitteren. Ik probeer:
- Na 32 minuten was elke Bruggeling op het veld nog 10% van de ploeg # Leekens
- met 90% van zijn 2,5 miljoen kan je 160 ton pistachenoten kopen in zakjes van 100 gram.  # Leekens
- Met de letters van George Leekens kan je andere woorden vormen. # Geen EK ...ros geel

Proficiat, je kan hoofdrekenen.

Soit, op naar de volgende trending topic. #JosHeyligenNaarBrugge ?

It's the end of the world and she knows it

Karen van K3 (de rosse) neemt rond Kerst een week verlof. Wat is daar de nieuwswaarde van, denkt u? Er zijn zoveel mensen thuis tijdens de kerstperiode. Terwijl u van de gelegenheid gebruik zou maken om uw woonst wat op orde te zetten of om de latten nog eens om te binden, zal Karen gewoon wachten. Wachten op het voorspelde einde, samen met haar liefhebbende echtgenoot en kind. Want Karen las in de betere pers dat de kalender van de Maya’s, een naam die zij tot dan toe enkel associeerde met haar Studio 100-collega: de bij, afloopt op 21 december van dit jaar. En dit kan natuurlijk alleen maar betekenen dat het dan finito is voor onze blauwe bol.

Opwarming van de aarde gone bad

Nu is het moeilijk om met dit soort mensen in discussie te gaan. Vooreerst vinden ze het niet leuk als je het over dit soort mensen hebt. Neem er nog bij dat Karen zich gesterkt voelt in haar overtuiging door een autoriteit in het vakgebied van Plotse Apocalypsen, genaamd Loes Van den Heuvel. In haar vrije uren vertolkte ze de rol van Carmen in F.C. De Kampioenen. Voor de leken: Carmen was een dame die zich in een existentiële crisis bevond. Het leven dat ze leidde, met de alcoholverslaafde goedzak van een echtgenoot, voldeed niet aan wat ze vooropgesteld had en ze compenseerde dit door zich potsierlijk te gedragen en om haar onaangesproken vrouwelijkheid te accentueren, kleedde ze zich in motiefjes van katachtige aard. Deels ook om haar schoothond te jennen. Ja, die rol zette Loes vlekkeloos neer.

Eén woord: klasse.

Karen refereerde dan ook uitdrukkelijk naar Loes in haar interview:“Loes Van den Heuvel, Carmen van FC De Kampioenen, is ook aan het aftellen, vertelt (Karen) Damen. ‘En dat lijkt me nu toch ook geen domme.’” Iedereen weet dat zij die niet dom lijken de waarheid in pacht hebben. Dus mensen: vrees voor het ergste.

Oké, het op één na ergste.

Neen, ik wil Karen's geloof niet ondermijnen. Allerminst. Ik zou zeggen, Karen, laat je vooral niet ontmoedigen door eerdere foute voorspellingen en ga er vol voor. Ik geef je alvast enkele suggesties om tonen dat je hardcore to da bone believer bent.

1. Geef al je bezittingen weg

Wanneer straks de aardkorst openscheurt en we allen pardoes vallen en deel worden van een sinistere lavalamp, brengt het geen soelaas om te weten dat je kasbon toch nog een monumentale 1,05 % oplevert. Schenk alles weg en houd enkel nog een broek en een warme trui over voor de dag van het onafwendbare lot. Neem een voorbeeld aan de Millerieten. Deze 19e eeuwse Amerikaanse tak van het christendom deed aan zieltjeswerving door te beweren dat Jezus himself zou terugkeren om ons te komen halen, en wel op 22 oktober 1844. Duizenden gelovigen troepten samen om de heiland live aan het werk te zien, klaar om het aardse te verlaten voor het hemelse en om dan met een zelfvoldane glimlach de middenvinger op te steken naar de ongelovige achterblijvers.

De meesten hadden zich ontdaan van al hun bezittingen, een enkeling sprong zelfs klokslag 12 uur van een schuur, gesterkt in het geloof dat een cherubijntje hem met zijn dikke armpjes zou opvangen. Wat ik wil zeggen, Karen, is dat Jezus die dag weldegelijk opdaagde, en dat wij helaas sinds 23 oktober 1844 in een parallel universum zijn verzeild geraakt (lang verhaal). Dus geef alles weg, tot zelfs je huis en...

2. Verhuis naar een armageddon-arme plaats

En die plek vind je volgens een autoriteit in de tiserhiermeegedaankunde in de hooglanden van Ethiopië. Hoog genoeg om de aanstaande zondvloed te weerstaan en ver verwijderd van nucleaire reactoren, tektonische breuklijnen en hospitalen. Denk er wel aan om je valies vol te stouwen met granen, linzen, rijst, voedsel in blik en dinosauruskoeken, om de eerste dagen door te komen. Een paar flessen Spa komen ook van pas, want wie weet wat er allemaal uit de lucht komt geregend.

Halleluja!

Laat dus nog vlug een prefab-bunkertje zetten, installeer je knusjes onder de grond en wacht zelfgenoegzaam af tot het buiten wat begint op te klaren. Want je hebt dat goed gezien, Karen, Ethiopië, een land op de planeet aarde (die die vergaat) kan niet aan gruzelementen gaan met de rest van de wereld. Het land herbergt immers de Ark Des Verbonds, een soort ingenieuze Bijbelse resetknop die alles weer mooi op zijn plaats zal zetten (behalve Kristel, die zal branden tot in het oneindige, de helleveeg). Maar als je toch verkiest om te gaan vanuit je eigen stulp, één advies:

3. Ga in stijl

Serieus, Karen. Laat die afwas staan, eet je rond, doe alle drugs die je op je weg tegenkomt (bel Gert), laat je man zien op welke rosse stoot hij ooit verliefd is geworden, spuw in het gezicht van passerende kinderen, eender wat. Wat maak het uit!? De Maya's waren immers veel verder geëvolueerd dan wij, zij weten beter. Alleen jammer dat ze de rare gewoonte hadden om mensen met pokken te likken. 

Hou me tegen!

En als het uur van het fatum nadert (om hoe laat was het precies?), pink dan een traantje weg voor al je vrienden, kennissen, familie, buren, huisdieren, de merels in de tuin, de sprinkhanen, wormen, maden, bacillen, de andere leden van K3,... Als de aarde begint te rommelen, stoot dan een oerkreet uit van willekeurige klanken en lettergrepen die precies nog wel goed klinken. Ga in stijl, Karen! Ik supporter!

"Beste blog ooit"

Ik ben geen taalkundig genie, laat ik daarmee beginnen. Anders lag ik nu te glunderen op mijn berg geld. Dat houdt me niet tegen om gevoelig te zijn voor verkeerd gebruik van onze taal. Daarom de volgende kleine uiteenzetting om een arbitrair drietal veelgebruikte stijlfiguren uit te leggen, waarna u welingelicht uw superioriteit kan botvieren op collega's en huisdieren.

1. Ironie

Ironie is de kunst om iets duidelijk te maken door met een bepaalde intonatie het tegenovergestelde te zeggen. Dat heeft u heel goed begrepen! Het toppunt van ironie moet wel zijn dat in het nummer Ironic van Alanis Morissette opvallend weinig situaties ironisch van aard zijn. En dat maakt de titel dan weer onbedoeld relevant, met breinscheten tot gevolg. Een zwarte vlieg op je Chardonnay? Ik begrijp dat die situatie de dag van een wijn-yuppie kan verpesten, maar het wordt pas ironisch als hij eigenlijk een Pinot Noir besteld had, de dwaas.

Pino Noir

Regen op uw trouwdag? Dat is pech. Miljoenen mensen trouwen in verschillende klimatologische omstandigheden, velen daarvan op plaatsen waar al eens collectie druppels uit de lucht valt. Mocht u nu voor alle zekerheid in de Atacama-woestijn gaan trouwen, waar het op sommige plekken al enkele honderdduizenden jaren droog is…

Speaking of which... Hoe zou het zijn het met Alexandra Colen?

… en uw trouwdag wordt uitgeregend: dan mag je spreken van een flinke portie ironie. En plus, God haat u. U kan altijd duidelijk maken dat iets ironisch bedoeld is door het tussen aanhalingstekens te zetten of door de aanhalingstekens uit te beelden.

Crab People zijn tot ironie verplicht

Of ga er vol voor en spreek over “ironie”, ironie in het kwadraat. Stel u dan wel gedekt op, want geërgerde mensen zullen aanhalingstekens in uw gezicht willen kerven. Terecht. Feit is, dikwijls gaat de ironie verloren omdat de toehoorder niet doorheeft dat u eigenlijk slimmer bent en dat u op deze manier die troglodiet in de waan laat dat hij/zij mee is. In al uw nederigheid.

2. Sarcasme

‘Onder sarcasme wordt bijtende spot verstaan’, zegt Wikipedia, de betrouwbaarste aller sites. Ook gelezen dat Frank Galan dan toch niet de broer van Herman Van Molle zou zijn, maar wel de moeder van Gunther Levi. 

Nu ge het zegt...

Sarcasme is voor velen een manier van spreken geworden, waarbij geen enkele uitspraak nog direct is. Op de duur kan dit tot verwarring leiden:

Stel: Maurits valt van de trap. De sarcast, die in geen enkele mate betrokken is bij de sabotage van de bovenste trede en de bruine zeep op de reling, wacht tot Maurits gestopt is met botsen en kan nu uitpakken met sarcastische eerste hulp. Denk er de intonatie bij, want geschreven verliest sarcasme veel van haar kracht.

- Dat was elegant.
- *steekt een bordje met 9,5 op* 
- Dat dat nu net jou overkomt (bij een lomperik of een olympisch turner)
- Ah, ben je daar.
- Dat kon ook niet sneller.

Hier wilt u niet afdonderen

Zoals u ziet, zit er vaak ironie vervlochten in sarcasme, maar ironie kan ook in niet giftige vorm bestaan. Ironie is het paard waarop de sarcast zich onoverwinnelijk waant. En deze complete bullshit brengt mij naadloos bij...

3. Beeldspraak

Ja, meer dan eens per dag overkomt ons dat iets te complex is om summier uit te leggen, dus een goede spreuk of een goede metafoor spaart ons een pak speeksel en boze blikken uit. Een goede, wel te verstaan. Laat ik het volgende voorbeeld nemen:

We hadden veel plezier die dag, maar toen kwam Marco erbij; die was echt de derde hond in het kegelspel.

Ten eerste: het was Marco zijn fout niet, ik kan getuigen.

Ten tweede: het is één hond per kegelspel. Ik hoor het letterlijk (niet letterlijk) elke week!

Op het moment dat die derde hond aankomt is het namiddagje kegelen al flink verneukt door de aanwezigheid van maar liefst twee loslopende honden. Nummer drie zou enkel nog wenkbrouwengefrons en een paar venijnige opmerkingen opleveren. Hij is dus totaal overbodig aan de situatie, als het vijfde wiel aan de hovercraft. 

U ziet, Marco kwam gewoon mee picknicken.

Ik kan ook tal van mensen opnoemen (drie is tal, niet?) die 'bij wijze van spreken' even hard misbruiken als ... nee, hier beter geen beeldspraak. 'We zouden dan, bij wijze van spreken, de mappen Inkomende Post in een andere kast kunnen leggen.' Wel, op zo'n moment vindt er een implosie in mijn lichaam plaats, waardoor ik binnenstebuiten keer en mijn rozige onderhuid meteen hevig begint te jeuken. Bij wijze van spreken.

Aders in het haar, zegt u? Eén woord: haarvaatjes.

Nu is het genoeg geweest voor mij. Trek er uw lessen uit, whatever, toon uw superioriteit aan uw domme kat. Wat maakt het allemaal uit, niemand leest dit... (zou een goeie opener zijn voor 4. Cynisme, maar ik laat het hierbij)

Revenge of the Nerds

Ahh, nerds. Ze lijken wel uitgestorven. Zelfs de bollebozen uit de nieuwste reeksen hebben van die rockhard abs waarop je een notenboom kunt kraken. Het enige accessoir dat hen nog scheidt van de rest van die perfect gesculpteerde lichamen is de bril met het zwarte montuur (zonder glazen, natuurlijk). Er was echter een tijd waar de slimme sul makkelijk te onderscheiden was van de breedgekaakte Johnny-football-hero, de Don-testosteron Juan die gewoon voor zich uit moest staren en amandeltennisen met hele horden cheerleaders.

De typische jaren '80 en '90-nerd zag er bij benadering als volgt uit:

You won't hit someone who wears glasses, will you? THWACK!

Hij was slim, mager, onhandig en had een gezicht vol receptoren voor pestkopvuisten. Zijn liefde voor wiskunde en fysica werd enkel geëvenaard door zijn gekunstel in het bijzijn van het andere geslacht, waar hij vaak te technisch omschreef wat hij zoal leuk vond aan haar (de uitnodigende curvatuur van haar pelvis en natuurlijk het copieuze volume van haar mammaliën). 

Niet alleen waren deze bretelrebellen alomtegenwoordig. Sommigen van hen werden zelfs beschouwd als zijnde coole nerds!

Geen coole nerd.

Tot een stuk in de jaren '90 waren er heel wat populaire bands met het macho-gehalte van een telraam, dus hierbij volgt een heel subjectieve, veel te korte lijst, zoals opgesteld door mij, een halve nerd (drop de fysica en houd het gestuntel rond vrouwen). Deze groepen werden in media zoals 'radio' en 'televisie' meer dan gemiddeld gedraaid, en werden niet -zoals nu zou gebeuren- verbannen naar Nerdchannel 1/2 π² achter de decoder. In ons landje houdt School is Cool het coole nerd-vaandel hoog. Alleen al door hun naam zouden ze op Graspop camionladingen latexen schedels en bijlen naar hun respectievelijke brilletjes geworpen krijgen.

 

 5. New Musik - World of Water

Met de k van kewl. Jaren voor Cher met de auto-tune begon te prutsen (de satan eist nog altijd haar resterende vlees), vonden deze mannen het ook een goed idee om hun okselfrisse verschijning een boost te geven met de elektronische trukendoos. Ik snap echter niet hoe iemand bij het afmixen van de plaat kan bedenken dat het nummer 'meer eekhoorn ' nodig heeft. 

4. Devo - I Can't Get No Satisfaction

Wat? Dit dateert zelfs al van 1977. Ruw afgerond zo'n 100 jaar oud, dus. Dit waren blijkbaar de proto-nerds! Of Bèta-nerds. Of Nerd 1.0. Je hoort een klassieker van de Stones vakkundig door de analoge vleesmolen gedraaid worden door wat lijkt op de nog nagloeiende kuisploeg van Tsjernobil. En ze hebben een vies gevoel voor humor. Deze clip met de bijhorende muziek is als een gore Dawn of the Dead-milkshake van net geen vijf minuten net niet over de hals gaan.

3. Thomas Dolby - She Blinded Me With Science

'Ze verblindde me met wetenschap?' Ok, het is gewoon een bestaande uitspraak, maar wel veel te toepasselijk om uit dit lijstje te laten. Deze man heeft alleszins niks met Dolby-surround te maken. Al heeft hij wel een mentale techniek ontwikkelt waarmee hij zich in vier kan splitsen en u vervolgens quadrophonisch kan toezingen. Hij zou nu een prachtige posterboy kunnen zijn voor Rilatine. In die naïeve periode werd dat teveel aan energie er nog af gedanst of uit geschokt door professionele schokdokters.

2. They Might Be Giants - Birdhouse in Your Soul

Een aanstekelijk nummer, gezongen uit het perspectief van een blauw ovenlichtje in de vorm van een kanarie. Meer dan waarschijnlijk een cover van 50 Cent. Het gedans in deze clip, ik krijg het maar niet onder woorden hoe onnozel het wel is. Nee, ik geef op. Gewoon kijken.

1. Talking Heads - Once in a Lifetime

Ha, die caption zegt gewoon alles. David Byrne en de zijnen waren tijdens de jaren '80 het toppunt van white and nerdy (nee, Weird Al, je mag er niet in. Of toch niet helemaal). Hun concertfilm Stop Making Sense wordt door velen zelfs als een van de beste live opnames ooit bevonden. En wie ben ik om 'velen' tegen te spreken. Wat wel vaststaat is dat David als promotie zichzelf interviewde en ik vind (dat is alvast 'een enkeling') dat een bizar en grappig kijkstuk. Enjoy, word één met je ingebakken nerd en geef gerust suggesties!