Vaillant - Loko: 1-2

Opstelling:

Boris

Jo   Hans   Klaas  Wim

Arnout  Verbelen   Bram   Knälli (David H.)

Miche   Robin

De Wolfrot in Asse. Ik herhaal: de Wolfrot in Asse. Klinkt als codetaal om Operatie Redding in actie te brengen. Voor de minder ingewijden: Loko trok naar het veld van Vaillant. Een veld met een hellingsgraad waar ze op de weg bordjes voor zetten, getooid met een dikke toplaag modder om schoenen, benen of zelfs tractoren in te verliezen.Vorige week hadden ze ons thuis nog een 1-2 nederlaag aangesmeerd (daarvan natuurlijk géén verslag), dus was het zaak om sportieve revanche te nemen. Het legertje vrijbuiters van Loko telde slechts 12 leden, waaronder wederoptredende buurtbewoner Klaas.

In lijn met het klassement startte Loko onderaan. En daar bleven we ook een hele tijd. Vaillant pinde Loko zodanig vast dat we pas na tien minuten over de helft geraakten (met behulp van klimtouw en crampons). Eens daar aangekomen legden we best mooie combinaties voor de dag. Verdedigen leek niet het sterkste punt bij Vaillant. Aan de andere kant was er echter meer gevaar van hun kwikzilveren spitsen en infiltrerende middenvelders. Boris moest verschillende keren tussenkomen, Hans en Klaas tackelden een paar keer in extremis. Toch hielden we stand, zelfs op de vele corners (zowaar). De 1-0 konden we niet verhinderen. Een Vaillant-speler mocht alleen op doel vanuit buitenspel en vloerde Boris. De ref had niks gezien. Hij had vaker dichter op de situatie gestaan als hij gewoon in de middencirkel was gebleven zoals zijn 80-jarige collega's. Zo toonde hij dat hij niet echt over arendsogen beschikte toen hij ons een strafschop toekende. Miche liet zich vakkundig vallen na een lichte fout, de brave man floot en besefte dan dat het vergrijp plaatsvond in de grote rechthoek. Goeiekoeper, da kan ni! Bram legde de bal naast de stip-kuil en pakte de doelman tegenvoets met zijn eerste van het jaar. Van dan af zat het goed fout tussen Vaillant en de ref. Die begon te compenseren en liet teveel begaan (aan beide kanten). Vaillant bleef het gevaarlijkst in de afdaling naar ons doel, maar Loko had niet enkel op het scorebord het evenwicht hersteld. De rust was echter welgekomen.

De protagonist van de dag heb ik nog niet bij naam genoemd. Ene Mike, het dribbelvaardig heet standje van Vaillant, begon het moeilijk te krijgen om zich te focussen op de wedstrijd. Zijn opvliegend gedrag van de heenwedstrijd indachtig, werkten we in op deze tikkende tijdbom. We absorbeerden vakkundig zijn voortdurende gefoeter en moedigden hem ook aan met subtiele bemerkingen. Tegen het einde van de wedstrijd had hij al beloofd om vijf van ons te vermoorden, een ware avondvullende bezigheid. Intussen werd er nog een beetje gevoetbald. Loko bleef tussen het gebakkelei door aardig meedoen, maar had ook geluk bij uitbraken van Vaillant die, mits wat meer overleg, gevaarlijker hadden kunnen zijn. Robin en Miche maakten het de lokale verdediging knap lastig, en jawel, hun inspanningen werden beloond. Miche werd op links vrijgespeeld na een verre uittrap van Boris. Hij kon alleen op doel en lepelde de bal over de doelman. 1-2! Aan de overkant kwam Loko enkele keren goed weg: een bal op de paal, reddingen van Boris en een last minute gemeten tackle van Jo. Loko's Robin stuitte enkele keren op de doelman. En stuiten deed hij ook op eerdergenoemde Mike, de sater van dienst. Na eerdere pogingen om de ref te raken met modderballetjes (waarbij wij ballistische hints gaven), ging het licht finaal uit. Terwijl hij doodsbedreigingen uitdeelde als snoepjes, vond de ref het genoeg geweest. En dat vonden wij ook.

Mooi zo, 1-2 winst en slechts twee overwinningen verwijderd van aansluiting bij het peloton. En iedereen kan het navertellen! Volgende week ontvangen we met de Cristal Boys de onbetwistbare leiders van onze reeks, maar dat schrikt ons allerminst af. Vol voor de volgende winst!

 1-1: Bram (pen.)

1-2: Miche (assist?)

Loko wint! Voor het eerst sinds... sinds... ...

23/11/2013
Lokomotiv Centrum – Dynamo Wijndaal

Boris
Ronald Hans Jeroen Wim (Mathi)
Arnout Davy Bram Jo (Knälli)
Corre (Jeroen 2) Miche

Zomaar een novemberavond. Loko treedt voor de elfde keer aan dit seizoen, met het degaradatiespook al lang niet meer een schim in de verte, eerder een lastige vriend die zichzelf te pas en te onpas uitnodigt. Dagelijks. Tegenstander voor partij 11 van het seizoen was Dynamo Wijndaal, een ploeg die het dit jaar ook niet al te best doet, zich toch een kleine 10 punten boven ons vertoeft, en die ons eerder al enkele kletterende pandoeringen heeft uitgedeeld. Kortom alle voortekenen van de overwinning waren er.

Bram haalde na net geen drie seconden onnodig de defibrilator boven door nogal onoordeelkundig de bal terug te spelen op Boris. Gelukkig was Dynamo’s zwarte parel ook nog niet op zijn qui-vive en gleed hij op overtuigende wijze onderuit. Iedereen meteen bij de les, en zowaar: Loko begon zich te manifesteren als een redelijk goed idee. Achterin werd goed gesproken, we toonden ons genezen van het overhaaste acteren van de laatste weken. Kwam daar nog bij dat een van de Dynamo’s zich vroegtijdig blesseerde (aan zijn been en dankzij het exploot van des tuinders vriend, de mol): hun laatste wissel meteen opgebruikt. Loko toonde enkele combinaties die ons toendertijd in tweede hebben gebracht, gewiekst en onbevangen infiltreerden we diep op de helft van de tegenstander. Zo glipte Corre door de buitenspelval en kon hij alleen op doel af. Hun doelman, aimabel als een ontstoken aambei, zat er nog met een hand tussen, maar Corre kon in de rebound binnentikken. De doelman kreeg daarna amper geel na een kanonnade van verwensingen aan het adres van de scheids. Goed, 1-0 voor, wat nu gedaan? Niet echt het wekelijkse scenario. Dynamo brak enkele keren scherp uit, en nog geen tien minuten na de opener stonden de bordjes alweer gelijk. Een lage voorzet vanop rechts vond zich een weg door een bos van Loko-benen, waarop hun spits Boris kansloos liet. Aangeslagen waren we allerminst (tegengoals genoeg verwerkt dit jaar). Jo werd goed in de loop aangespeeld op links, achtte de rest van het te overbruggen terrein nogal overdadig en liet zich gepast en foutief tackelen. Tot eenieders verbazing kreeg de man geeneens een kaart. Op slag van rust kwam Loko nog goed weg toen een Dynamoër vrij kon aanleggen en de paal trof.

Er was een tweede helft. Dankzij de goedwillige délégué van Dynamo, die liever de wedstrijd gespeeld zag dan ze te laten staken voor de invallende duisternis. Knälli kwam in de plaats van Jo, en even later vervingen Mathi en Jeroen 2 Wim en Corre. Loko bleef een goede organisatie behouden tegen een Dynamo dat duidelijk al betere tijden gekend heeft. Na 5 minuten werd werd Knälli mooi vrijgezet op links. Hij kon alleen op doel, de keeper zat er nog met een hand tussen, maar gelukkig was Miche gevolgd om binnen te tikken. En gelukkig voor Dynamo vond de ref ter plekke een nieuwe regel uit die stelt dat het offside is als de bal vooruit gespeeld wordt. Er volgde veel middenveldspel, een troep eenhoorns kwam salto’s maken in de middencirkel (geen idee, ket, ik was gaan douchen). Kortom, het gelijkspel werd zorgvuldig in stand gehouden, zij het dat Loko steeds gevaarlijker werd op de uitbraak. Na een afgeslagen aanval werd voorstopper Jeroen op rechts aangespeeld. Die vond goed Miche op de linkerflank. Die zag dat de keeper in niemandsland stond en vloerde hem met iets knaps tussen een stifter en een lob. Loko zowaar uitzicht op 3 punten! In de slotfase kon Arnout nog alleen op doel af, maar hij werd overduidelijk foutief van de sokken gelopen door een Wijndaler. De ref toonde zich alweer innovatief op vlak van regelgeving en floot niet eens voor een fout. Veel vijven, zessen, zevenenhalven later haalde Loko eindelijk en voor het eerst dit seizoen de eindmeet met 3 punten!

En dat deed fucking deugd. Na vele matchen waar we niet beschaamd moesten zijn met een punt (of zelfs drie), dan eindelijk de eerste winst binnen! Laat het een lanceerplatform zijn voor de rest van het seizoen, voor een heroïsche remonte zoals zelden beschreven. Volgend weekend genieten we een weekje rust en op 7/12 zijn we terug op post op het hellend vlak van Vaillant. Vol gas! Vroaaar!

1-0: Corre (assist?)
2-1: Miche (Jeroen)

Hot Hot Heat

Omdat het toch zo'n goed weer is, vond ik het hoog tijd was voor wat tegengewicht. Ik vind altijd wel een reden om aan zwartkijken te doen. Bijvoorbeeld dit: Wat doe ik in godsnaam op kantoor terwijl de mooiste en langste dagen van het jaar zomaar aan mij voorbijgaan? De reden waarom ik me die vraag stel, ga ik hier even ontleden. Ja maar, wat zit gij te klagen? En de kindjes in Afrika dan ? Veto! Ik koop al mijn jaarlijkse Rode Kruis-sticker.

1. Andere mensen

L'enfer, c'est les autres, zei de boer, en hij sloeg op een Waal. Elke mens die we zien of waar we van horen, geeft ons materiaal om mee te vergelijken. Ga eens eten met collega's, zeker in de zomer, en het is vakantiepraat wat de klok slaat. Normale mensen proberen die overdaad aan blijdschap in te dijken met een paar kanttekeningen. De lange reis. Het gejengel van de kinderen. Péage. Maar het enthousiasme brandt door deze bemerkingen heen. Je voelt hen stralen. En oh, wat ben je blij voor hen. Je geeft zelfs toe dat je ze 'een beetje' benijdt. Tot je een half uur later aan je bureau zit en merkt dat je heel hard je best moet doen om niet te dagdromen. Hoe absurd is dat wel, dromen onderdrukken. Nochtans worden die dromen elke dag gevoed door films, fotoalbums, reclame,... Wilde dromen die je moet samenballen in twee weken vakantie, waarin je je moet en zal amuseren. Als een uitgesponnen oudejaarsavond. Maak je klaar om steden met meer dan duizend jaar geschiedenis op twee dagen te doorkruisen en achteraf te doen alsof je ze helemaal doorgrond hebt.

En we pochen sowieso, het wordt nu eenmaal verwacht. Volgens de wet van Zuckerberg zal elke stap die we uit de rat race zetten verheerlijkt worden tot in het oneindige, opdat vrienden en vage kennissen er weer een droom bij zouden krijgen. Ik trok onlangs met een auto voor één dag naar de bergen in Cyprus. Bergen, in de zin van een uit de kluiten gewassen Baraque Fraiture, met daarop één klooster de naam waardig. Tegen echte vrienden zal je de waarheid natuurlijk geen geweld aan doen, maar toevallige passanten krijgen altijd de gebruikelijke superlatieven gemixt met commentaren die passen in hun wereldbeeld. Het was alleraardigst! Maar Cyprus is klein, 't is daar te warm en ze doen daar geen kloten. Waarom die platitudes? Omdat ze je anders toch maar raar aankijken Zo wordt die ordinaire lege autobatterij in een bergdorp plots The Fellowship of the Battery.

2. Normaliteit

Everything's amazing right now and nobody's happy. Also spracht komiek Louis C.K. Alles wat normaal en doordeweeks is, is per definitie saai. Mensen willen in een superlatief leven, als een Jason Statham die doodgaat zonder adrenaline. En ze acteren minstens even slecht. Slechts enkelingen kunnen dat, maar die zijn ontiegelijk veel rijker dan ze zullen toegeven. Ik laat me dan ook niet van mijn sokken blazen door de nieuwste levensveranderende trend of het nieuwste snufje. Of eender wat van Apple. Het is maar een veredelde telefoon, aldus deze luddiet. Het ding zal tjokvol applicaties zitten, en toch zal zelfs mevrouw Siri je niet kunnen helpen met dat knagend gevoel dat je ervaart als dat ene meisje je niet ziet staan. En hoor: als ik ermee schud, maakt het een tof geluidje. Flinke baby! ... Het is makkelijk om je persoonlijkheid erin te verliezen. Ook al kan je het personaliseren tot het ding je lijfgeur heeft. Je gooit het tot slot allemaal in een mal gemaakt door slimme producenten. En dan blijft van jou enkel een simulacrum over dat perfect past in de database van de adverteerder. Hm, valt het op? Ik ben tegenwoordig science-fiction aan het lezen...

En dan heb ik het nog niet gehad over de conversatiedodende gevolgen van smartphones. 

- 'Weet ge nog, die ene actrice van in She Good Fighter? Wat was ook alweer haar naam... Ze was, denk ik, ooit met... '

-Kerel met gigantische telefoon:  'Het is Dagmar Liekens, hier zijn al haar foto's, haar hele levenswandel en de Google Streetview van haar huis.'

- 'Ah...'

Wilt u a.u.b. naar huis gaan, oh alwetende? Het café heeft uw diensten niet langer nodig. De hele kunst van het langdurig in het honderduit praten bestaat uit straffe beweringen, gecounterd met parate kennis of bij gebrek daaraan: bluf zo groot als een groot en log dier. Laat heel die telefonie er zo lang mogelijk buiten en maak u weer de kunst van het zeveren machtig! Misschien koester ik hier vooral haat omdat het mijn positie van wandelende encyclopedie ondergraaft. Gelukkig is de gsm die al eens pinten trakteert nog niet voor de nabije toekomst. 

... niet echt coherent, punt twee, maar ik beloof beterschap!

3. Valse beloftes

De zelfde kanalen die ik eerder vernoemde, ze scheppen elk hetzelfde beeld. Op het einde van de rit en met een zekere inspanning, krijg je altijd de hoofdprijs. Man scheert zich glad dankzij het vernuftige geplaatst negende mesje, bloedmooie vrouw komt meteen eens voelen. Hollywoodheld toont talent, krijgt vertrouwenscrisis, ontmoet knappe vrouw, er volgt de trainingsmontage en tot slot is er de nipte overwinning. Held wint trofee met bijbehorende vrouw. Het plot van zowat alle Tom Cruise-films (dank aan Rich Hall). En de vrouw in de film wordt herleid tot het streelmeisje uit Rad Van Fortuin. En wat krijg jij na een routineuze werkdag op kantoor, terwijl buiten het asfalt zo lieflijk ligt te pruttelen? Inderdaad. No such thing, old buddy!

We zien natuurlijk los door dit plaatje: zo gaat het in werkelijkheid niet! Waarom kijken we er dan allemaal naar? Omdat we al jaren niets anders zien. Het is als een kinderrijmpje dat iedereen kent, en we horen het liever dan die oma die zo ongemakkelijk ver woont. Dat standaardbeeld is overal. De krachtdadige, breedgekaakte immer pinten drinkende én topsportende man, geruggensteund door de speelse, maar toch onafhankelijke, maar toch ook onzekere en altijd in nood verkerende vrouw die dol is op vezels. Ze doen ons geloven dat het geluk om de hoek loert, dat iedereen zich merkelijk kan veranderen met paar maand training, zodat je roundhouse kicks rondstrooiend het imperium van de slechterik oprolt en de damsel in distress, die tot dan toe zo sexy mogelijk in de weg liep, tot jou neemt. Verkeerde verwachtingspatronen in alle richtingen! En er valt zo moeilijk aan te ontsnappen. Of je moet terugtrekken uit de maatschappij, op je eentje naar hartje Alaska, settelen in een verlaten bus, ofzo. Al is ook dat niet bijster origineel meer.

4. Luiheid

Eigenlijk wil je gewoon alles zonder moeite bereiken. Ik wil gelezen worden, geapprecieerd, beschamend veel verdienen. En liefst ook met rust gelaten worden, tenzij ik er zelf om vraag. Dat alles zonder een poot uit te steken.

En zonder prentjes.

Jaja, je hebt pas echt het gevoel dat je iets verdiend hebt, als je echt je best hebt gedaan. Maar da's allemaal zo gay enzo...

Pfff, veel te warm...

De titel?

FW: RE: RE: RE: nonsens

Neem op! Neem op! Ik maak hier lawaai voor heel het verdiep! Neem op! Godverdomme, hoe lang nog!?

‘Hallo, met Wim.’

‘Ja, dag Wim. Ik had eigenlijk gewoon een vraag over…’

Sommige mensen grijpen voor alles naar de telefoon. Sinds 1876 verstoort zijn gerinkel de rust en legt hij zijn dwingelandij op. Als een baby schreeuwt hij telkens om onmiddellijke aandacht, en ik ken niemand die hem volkomen kan negeren, zelfs niet als hij enkel trilt. Nuttige tip: als uw baby enkel trilt, raadpleeg dan een arts.

Daarom mijn voorkeur voor e-mailen. Dat bericht komt geruisloos toe als een te ontvetten lijntje in de mailbox van de ontvanger. Qua hoogdringendheid moet dat vaak niet onderdoen voor het ooit eens opkuisen van de zolder. Ooit. Om zo’n bagatel te verkondigen, wens ik niemand uit zijn of haar dagdroom te wekken en met een smak neer te brengen in de saaie orde van de dag.

Zeg Link, 't is voor u.

Maar, net als in het verkeer zijn er veel cowboys op de digitale snelweg. Mailen is iets waar je je hoofd moet bijhouden en doe je ook beter niet dronken. Hier volgen enkele praktijken die ik tegenkom (en waarvan ik hoop dat ze enigszins universeel zijn, anders is heel deze oefening natuurlijk voor niks).

De CC-bom

‘X, Kan u hier dringend voor zorgen?’

… met in cc: Jan, Piet, Tjores, de baas van Tjores, de vier collega’s van Jan en Corneel die er werkelijk niks mee te maken heeft.

Ah, is het dringend dan? Onderaan vind je dan de mailbaard terug. Een schijnbaar simpele kwestie is drie maand blijven liggen bij iemand, dan doorgestuurd, teruggestuurd om dan weer te blijven liggen, reminders, reminders,… En naarmate je de dag van de mail nadert, stijgt het aantal mails en de hoeveelheid mensen in cc exponentieel, tot het bericht als een brandende rat in je schoot geworpen wordt. En heel het departement mag meekijken hoe je hiermee omgaat.

Hier had één telefoontje een maand of wat geleden wél een hoop miserie kunnen uitsparen. Let ook de perfecte vorm van delegering. Geen franjes, geen excuses voor de overlast, geen enkel aanknopingspunt, enkel het zuivere doorgeven van de harige fakkel. Dit wordt enkel nog overtroffen door de blanco FW. Als ware het uit complete fobie voor het toetsenbord. Forward naar X. Yes, ik ben ervan af! Ce-lebrate good times, come on!

!!!

Een schitterende versie van The Boy Who Cried Wolf. Het principe is gekend. Maak mensen twee keer wijs dat er iets dringend is, de derde keer geloven ze je niet meer. Nog een voorbeeld? En jawel mensen, Mandela is… bijna dood. Stop met die mens op te jagen, overijverige nieuwsdiensten! Op een dag gaat hij dood en gelooft niemand het nog. 

Sommige mensen plaatsen een uitroepteken bij elke mail. Normaal dient dat ding om een mail een zekere vorm van urgentie te geven. Als alles dringend is, is niets nog dringend. Ik heb ook al vaak gezegd dat ik mij dringend eens zou moeten aftrainen. ... I rest my case.

The Untouchables

Geen idee of dit algemeen is, maar er zijn mensen die wel mailen, maar nooit als ze in eigen naam een beslissing nemen. Dan bellen ze en stellen in bedekte termen voor om iets op hun manier te regelen. Het komt over als een vage huwelijksaanzoek via telefoon.

’Zeg schat, ik zie u naar’t schijnt graag. En ik heb van horen zeggen dat gij daar iets van afweet en mij zou kunnen helpen? Persoonlijk zie ik geen andere oplossing dan dat we zouden trouwen. Allez, de vorige keer hebben we dat ook zo gedaan, denk ik. Kunt gij het doorvertellen aan uw ouders?’

‘Kunt ge dat dan eens op mail zetten? Dan weten ze dat het van u komt.’

‘Awel, ja, dat zal ik doen.’

Awel!?

Zo blijven er geen sporen achter en kan die persoon, als er iets verkeerd loopt, nooit op iets vastgepind worden. Dan blijf jij over als de boodschapper, zo een die in de middeleeuwen zonder verpinken levend gekookt zou worden en begraven over vijf provinciën.

Bevestiging

Misschien wel het grootste mankement van e-mails. Als iemand je in persoon vraagt om bijvoorbeeld een beeldhouwwerk te maken dat de veranderende relatie tussen mens en god weerspiegelt vanuit een classicistisch oogpunt, dat zeg je: 'Ca va, komt in orde' of 'Kan dat een andere keer? Ik ga vanavond zaalvoetballen.' Niet antwoorden is alleszins geen optie.

Mime kan, maar wordt afgeraden.

Het hoort bij wat we een normale menselijke conversatie vinden. Niets daarvan in mailland. Een vraag via mail wordt, vooral door de oudere generatie, niet voor vol aanzien. Zelfs al vraag je uitdrukkelijk om te bevestigen als iets uitgevoerd/opgelost/succesvol verdonkeremaand is. Als hij het echt wil weten, zal hij me wel bellen. Vaak is die opdracht meteen uitgevoerd en gaat die persoon ervan uit dat deze goede tijding u via telepathische wegen wel zal bereiken.

Dát gevoel! Factuur INV20134 zal betaald zijn.

En kom niet aandraven met het excuus dat het 'nogal druk' was. Ik ken ze wel, de mannen die strak naar hun scherm staren, dusdanig geconcentreerd alsof ze het theorema van Fermat aan het oplossen zijn. Tot je dichterbij komt geslopen en je ze haastig hln.be ziet minimaliseren. Niet eens sluiten!

We zijn er. Kan u bevestigen dat u dit gelezen heeft?

Mvg,

Wim.

Obama leest mee

...en de telefoon huilt mee.

Al wat je online uitspookt, kan opgevraagd worden door de Amerikaanse geheime dienst. Ha, fijn om te weten dat toch iemand dit oppikt. So especially for my American readers: Hi there, I’m afraid you won’t find any terrorist murder plots here. That’s my other blog. Kranten zoals The Guardian en The New York Times doen hun best om de zaak een 007-tintje te geven, met klokkenluider Edward Snowden die onderduikt in Hong Kong. Maar voor veel mensen is het vooral een sterk vermoeden dat uitkomt.

Mika? Homo!?

Volgens een recente poll ligt 80% van de Amerikanen hier helemaal niet van wakker. Eerder van die burrito voor het slapengaan. Geef toe, het geeft toch een groot gevoel van eigenwaarde om te weten dat daar ergens een sukkel zich moet bezighouden met het ontcijferen van uw gezever op facebook. Is heel dat PRISM-programma dan wel efficiënt? Naar eigen zeggen heeft de geheime dienst (NSA) op die manier al verschillende aanslagen verijdeld. Of ze heeft al vele flauwe plezanten de schrik van hun leven bezorgd. En gelijk hebben ze, want sinds die ene septemberdag in 2001 is er geen aanslag meer op Amerikaanse bodem geweest. In die zelfde optiek heeft mijn muizenkwekerij het aantal vertrappelingen door olifanten in Meise tot een minimum herleid.

Alles voor de leefbaarheid van Meise

Het internet weet sowieso al veel, want het onthoudt alles. Als single die aan het verbouwen is, lijken de adds die ik krijg samengevoegd ongeveer op die clip van Benny Benassi (voor de leken, díe clip). Koop je een mp3-speler online? Verwacht je dan maar aan maanden van spam over hele hifi-installaties (inclusief betere of dezelfde mp3-spelers). Amazon is zelfs zo ‘vriendelijk’ om te melden als een schrijver waar ik ooit iets van kocht een nieuw werk uitbrengt. Kunstig ontworpen algoritmes zorgen ervoor dat de consument niet vergeet te consumeren. En die zelfde wiskunde achtervolgt ook onze selfmade terrorist.

Ook zo’n last van jeuk onder je bommengordel? Gebruik de nieuwe Nivea Men+Scare!

Free Cialis enlargement pills for make manhood ensure pleasure seventy virgins.

Vond u Mein Kampf leuk? Andere mensen die dit leuk vonden raden u de volgende boeken aan: ‘6 Miljoen My Ass’, ‘Kromme Neuzen’ en ‘Walt Disney, de Biografie’. Of van dezelfde auteur ‘Die Vuile Joden Toch!’

Mr. Orwell had ongeveer gelijk met zijn concept van een Big Brother. Alleen jammer dat hij de dagboekkamer vergat, dat had het verhaal nog wat uitgediept. Big Brother is simpel. Let niet op ons, we kijken gewoon mee, en zolang je niets verkeerds doet, kan je niets overkomen. We bepalen voorlopig gelukkig nog zelf (via-via) wat we met zijn allen verkeerd moeten vinden. In 1984 (het boek…) was het absoluut verboden om boeken te lezen, want in boeken zitten ideeën en productieve, dociele mensen kunnen best zonder. Nu, wij weten beter. Een goed boek, daar heeft elke serieuze mens wel eens behoefte aan.

Neem bijvoorbeeld iets van Hugo

Stel dat die Big Brother nu het internet zou moeten overzien, hij zou gerustgesteld zijn. Ja, hij zal wel overstelpt worden met porno, slechte Adele-covers (dubbel slecht) en genoeg filmpjes van katten om 500 datacenters mee te vullen. Maar hij hoeft zelfs niet autoritair op te treden, zeker niet hier in het Westen. We lullen onszelf wel in slaap, we delen die ene link die uit het niets opduikt en als we elkaar dan tegenkomen is het van:

‘Hebt ge da filmke gezien?’ 

'Ja.’ 

‘Ik ook, te zot.’ 

‘Ik ni.’ 

‘Allez gij!? Ge moet da zien, da’s kei zalig.’ 

And repeat.

We veralgemenen (ik ook, ik spreek van we). Aldous Huxley, als hij niet lag te trippen op LSD, had het in A Brave New World over een hedonistische maatschappij waar niemand ooit volwassen werd. Er werd vrolijk in het rond gevogeld, iedereen werd mooi tevreden gedrogeerd. En de boeken? Die lagen stof te vergaren. Niemand was nog geïnteresseerd. Zoals nu. ‘Geen tijd voor’. Tenzij voor van die pseudo-occulte misdaadthrillers waarin op het einde, bij de onvermijdelijke TV-versie op zondagavond, Gene Bervoets altijd de grootste viezerik blijkt te zijn. En die serie moet je dan weer gezien hebben.

Hij ziet er nochtans zo onschuldig uit.

Dat vind ik dus een groter schrikbeeld dan de Grote Broer die meekijkt. En dat benadert meer de realiteit. En daarmee heb ik heb zowaar een soort van conclusie bereikt...

Booyakah, overdosis intellectueel-achtige shit! Hier, een filmpje van een baby-pinguïn die gekitteld wordt.

Gas terug

George wordt fris uitgeslapen wakker door het geluid van zijn wekker, en niets anders dan zijn wekker. Vogels zijn gelukkig bij wet verboden om zich nog in en rond tuinen te begeven, op straffe van ontsnaveling. Nee, geen wekkerradio waaruit toch alleen maar gezever klinkt, wel een kordate bieptoon die aanzet tot snel ontwaken. Zijn Francine wordt mooi gelijktijdig wakker, en na een routineuze ochtendzoen gaan ze naar de keuken voor het ontbijt. De krant wordt om 7u05 geleverd zoals gestipuleerd in het contract met de krantenjongen. Het ontbijt wordt gesmaakt - echte boter, meneer – en de krant staat vol artikels die George in het gelijk stellen. Alles was vroeger beter en alles gaat naar de kloten. Blijmoedig ruimt hij de tafel af en maakt zich klaar om met zijn eega naar de supermarkt te gaan. Het is zaterdag en de middag nadert. De boordjes in de straat liggen er perfect geknipt bij, geen hondenpoep zover het oog reikt. Sinds het verbod op blaffen is dat ook niet verwonderlijk. In de verte ziet hij nog net een gemeentearbeider wegduiken die zijn zicht zou belemmeren. ’t Is hem vergeven, voor deze keer. Zijn knusse terreinwagen baant zich moeiteloos een weg door de verkeersluwe straten. In zijn wijk geen onbekende nummerplaten meer! 10 kilometer en 30 minuten later bereikt hij zijn bestemming: Delhaize Utopia. Enkel open op zaterdag tussen 11u30 en 12u30, enkel toegankelijk voor zestigplussers, met een totaal verbod op plotse armbewegingen, verheffen van de stem en enthousiast reageren als je een kennis ontmoet. Het winkelen verloopt voorspoedig, al is er bijna een woordenwisseling als Francine voorstelt om eens Werther’s Echte zonder suiker te proberen. Een priemende blik is meer dan voldoende om dit euvel te verhelpen. De kassa’s zijn George’s lievelingsaspect van deze supermarkt. Het plateautje waar je je geld deponeert is extra groot en onderverdeeld per muntstuk. Een waar festijn voor de wisselgeldfanaat. 

Snel naar huis opdat Francine aan het middageten kan beginnen (heerlijke rosbief met groentekrans en kroketjes). Daarna even uitblazen in de zetel en kijken wat er op Één is. Dat treft, ze zenden Cocoon uit! Deze kleine speelsheid in zijn bestaan zal George zich niet laten geworden. Er rest daarna nog tijd genoeg om zijn wekelijkse brieven naar het gemeentebestuur op te stellen. Hij denkt er nu sterk over om het geval met de wegduikende gemeentearbeider te melden. Dergelijke bruuske bewegingen horen niet thuis in het openbaar. Voor het zelfde geld bezeert de man zich en moet hij op kosten van brave burgers zoals George verzorgd worden. Want George weet beter. Die werklieden van tegenwoordig veinzen elke mogelijke aandoening om toch maar op zijn kap te kunnen leven. En hoe vaak ziet hij geen nieuwe gezichten, in kleuren en met haartooien die enkel op zijn misprijzen kunnen rekenen? En… godverdomme, wat is dat lawaai, George? Wie belt er nu op een zaterdagmiddag aan de deur? Zonder eerst iets te vragen? Beladen met al dit onrecht veert George recht en beent naar de voordeur. Langs het raampje spot hij drie meisjes in een uniform van een of andere jeugdbeweging. Van zo’n organisatie die volgens George alleen maar instaat voor het verloederen van de schone deugden en het kapotmaken van alles dat ze tegenkomen, inclusief andere jeugd. En dat stuurt dan zijn leden op om de mensen te gaan lastigvallen. George heeft toch gewerkt voor deze rust! Hij bespiedt ze nog even langs het raam en driing. De bel gaat opnieuw. George krijgt een verschijning. Hij heeft deze dag altijd voorspeld, de dag van de totale afkalving van de normen en waarden zoals hij ze gekend heeft als kind. Die tijd van absolute devotie voor ouders, kerk en staat, waar kattenkwaad gelijk stond aan verbanning uit het dorp. Het spelletje heeft lang genoeg geduurd, denkt George, en hij opent met een ruk de voordeur.

‘Goeiemiddag meneer, wij zijn van de…’

‘Nikste goeiemiddag meneer! Beseffen jullie wel wat jullie doen!? De rust verstoren, dat is wat jullie doen! Rust die ik na vijfendertig jaar hard labeur op het ministerie meer dan verdiend heb! Leren ze dat dan niet meer, op die belachelijke scholen van tegenwoordig? En die fietsen, die mogen daar helemaal niet staan. Zien jullie dat dan niet? Die belemmeren de doorgang op het voetpad!’

Rood aangelopen stormt George zijn tuinpad af, langs de verbouwereerde kindjes heen, en knalt in volle overtuiging tegen een fiets aan. Kermend stort hij ter aarde en grijpt naar zijn knie.

‘Aaahh! Een fiets!? Welk galgenaas heeft die hier gezet!? Dit komt jullie duur te staan! Binnen vijf minuten komt de volgende politiepatrouille, die kent geen genade voor zulke vandalenstreken.’

Terwijl George zijn pijnlijkste grimassen oefent, kijken de meisjes elkaar samenzweerderig aan. En plots veranderen stuk voor stuk in een roze eenhoorn. Luid hinnikend galopperen ze de straat uit.

George schiet wakker. De vogeltjes fluiten. Francine is blijkbaar al koffie aan het zetten want een heerlijke geur maakt zich meester van het huis. Juist, dat is waar ook, straks komen de kleinkinderen ravotten in de tuin.

Rainbow Stalin

Valt er iets zinnigs te zeggen over een T-shirt met een regenboog op? Neen. Valt er iets zinnigs te zeggen over de discussie hierover? Neen. Het gaat over smaak. De gustibus enzo... Bart vindt het niet leuk dat ambtenaren die de stad representeren er 'kleurrijk' uitzien. En zoals steeds zoekt hij in zijn columns bewust naar een zere teen die als opstapje kan dienen om wat boven de massa uit te komen. Anders leest behalve die ene Standaard Online-abonnee niemand zijn stukje. Dus hij provoceert bewust om aandacht te trekken, een beetje zoals iemand die een gewaagd T-shirt aantrekt om zich te differentiëren. Als politieker vindt hij die tactiek namelijk wel geoorloofd. Al te grijze technocraten komen immers niet meer aan de macht. En hij wil dat de ambtenarij die grijze neutraliteit uitstraalt, zoals een Max Weber, die de koude, onbevooroordeelde ambtenaar als boegbeeld van performantie van de staat en van gelijke rechten zag. In realiteit heb je echter altijd met mensen te maken. Totdat we ons laten bedienen door een leger pneumatische robots, zullen we het daarmee moeten doen. 

Da's dan 15 EUR, Mennnnnn *KILL!KILL!*

Volgens mij haat hij gewoon de tof-cultuur. Alles moet tof zijn. Wetenschap? We gaan het tof brengen! Klimaatverandering? We zingen een tof liedje in schabouwlijk Engels! Armoede? Moeilijker, dus we doen het lekker niet. Of we laten ze voetballen. Als ik op een zaterdagochtend een uur aanschuif voor de aanvraag van een nieuwe identiteitskaart, om dan te horen dat ik een week later nog eens mag terugkomen om die af te halen... Dan mag daar de tofste tofferik uit Tofopolis zitten, ik haat die mens. En dan kan die beter een neutrale kop op een neutraal lijf hebben of mijn binnensmondse verwensingen zouden verkeerd kunnen geïnterpreteerd worden. O wee als daar een zwarte mollige Moslima in een rolstoel zit. En zie, hier ben ik al fout. Want waarom is zij niet neutraal? Is uw referentiekader dan zo eng, Van Schel? Laat mij met rust, gij fictief in dialoog tredend wezen! Want voor je het weet kookt de discussie over, tot iemand de onvermijdelijke Hitler erbij betrekt. En dan kan er je volgens de wet van Godwin beter ermee ophouden. 

...maar ik doe toch verder, en ik maak het beter ook iets toffer of iedereen klikt hier weg!

Een scène uit het schitterende That Mitchell and Webb Look. David Mitchell een beetje kennende (van op tv), is dit vooral een sneer naar mensen die hunkeren naar die goeie ouwe tijd toen het er nog formeler aan toeging. Maar hij kijkt ook in de andere richting. In dit artikel over de Vlaamse Leeuw en symboliek, hekelt hij net de overdreven hang naar nieuwe logo's, de rebranding en andere marketinggedreven nonsens. Soms is oubollig nog zo slecht niet, soms mag er een nieuwe wind waaien. Helaas voor iedereen die graag punten scoort, ligt de waarheid weer in het midden.

En de trut heeft heel het deken

Ik vind ook niet dat alles per se opgeleukt moet worden (zie mij bezig). Leuk is immers ook smaakafhankelijk. Ik kan hier nu refereren naar passages uit boeken, sketches, artikels,... die ik gevat en amusant vind. Zoals grappen over manga-personages van weleer die alleen mijn ingebeelde samoeraivriend Zaraki Kenpachi nog zou herkennen.

Tenzij Bobobo-bo Bo-bobo. Die kent iedereen.

Maar ik kies om u niet lastig te vallen met dat stuk van mijn leven. Omdat ik dat fatsoenlijk vind, en omdat ik verwacht dat lezers een zeker niveau van fatsoen appreciëren. U heeft immers al geklikt op een link en u verwacht toch dat ik uw tijd niet onnodig verspeel met details waar u geen boodschap aan heeft? Hoe ik tegenover u zit in dit virtueel loket, het is weldegelijk van belang. Ik mag u niet, spreekwoordelijk, tegemoet komen, vuil en verwilderd en enkel getooid in een veel te onthullende lendendoek  U heeft veel liever dat ik uw browser kom binnengeflitst als de digitale enge man in maatpak uit de Dash-reclame. 

Nu met handige pastilles voor nog beter resultaat!

Conclusie? Neen, er valt echt niks zinnigs over te zeggen. Hou u gewoon kalm tot er eens iets ernstigs gebeurt.

En die titel dan?

There will be spa

Hier zijn we weer. Om onze lezer-schrijverrelatie in stand te houden, moet ik toch één keer per maand van mij laten horen.

Deze keer ga ik u lastigvallen met de wereld zoals ik ze deze maand nuchter ervaar. Zoals ik tot bloedens toe herhaald heb aan vrienden, en dan vooral op café: ja, in januari raak ik geen druppel alcohol aan. Maar dan echt niks, geen uitzonderingsclausules, geen ‘bij het eten’-voorwendsels, gewoon puur niks. Ik ben quorn en een groot gat in mijn oor verwijderd van straight edge te zijn. Echt, ik loop zo teetotal rond als René Jacques in zijn tweede levensjaar (al gaven ze die misschien nen druppel om hem te doen slapen).

Ja, ik zal stoppen met wenen... IN'T JAAR TOEBAK!

En ik verstop me niet. Ik blijf me bewust onder de mensen wagen, in die verbijsterde massa die vrolijk van hun pintjes blijft nippen. Wat volgt is een kort relaas van wat me het meeste opvalt.

The Science of Sleep

Wakker worden na een avondje waarop je vijf keer ‘allez, nog ne laatste’ zei; er zijn mooiere momenten in het leven. Niet dat dit fenomeen geen heroïsche aspecten heeft. Delen van je lijf komen onafhankelijk van elkaar weer tot leven en vechten om het gebruik van die laatste actieve server in je hoofd. Je bewustzijn lijkt te zijn te zijn vastgelopen op één of maximaal twee fases van de vorige avond, de beste grap of de meest beschamende vertoning. Je vecht tegen het besef van het heden en van een nabije toekomst gevuld met helse taken zoals je aankleden, normaal kijken en converseren. En toch, dankzij een mirakel, een godspartikel dat ze in geen tunnel in Zwitserland zullen vinden, vind je de kracht om je op te richten en de wereld te ondergaan zoals die zich aandient.

Zou den bakker nog open zijn?

Niets daarvan als je nuchter bent. Je ontwaakt gewoon uit een saaie droom waarin je als kersvers schaakkampioen achtervolgd wordt door een leger apenzombies op Mercurius (alweer!). Je geeuwt eens ongeïnteresseerd en je bent klaarwakker en uitgeslapen. Vaarwel heroïek, hallo Paul D’Hoore met de beurscijfers.

Vooral de aandelen van MonkeyGenetics krijgen klappen.

Weg ook de excuses om je eens een dagje gedeisd te houden. Zeeën van tijd bieden zich aan om doorzwommen te worden, liefst met een strakke crawl of rugslag. Gewoon spartelen en blijven drijven, dat zou een puur verlies zijn van uw kostbare momenten op aarde. Zijne doorluchtige nuchterheid moet nu alles aankunnen!

En, euh... Komde gij hier dikwijls?

Are you in? 

Titel van een nummer van...? Genoeg muziekgekwist deze maand. Voor de goede verstaander, Incubus heeft het in dit lied over zij die mee zijn, de groep fuivende mensen die op dezelfde golflengte zitten door het gebruik van dezelfde drug(s). Niet-gebruikers hebben dan de grootste moeite om zich in dat wereldje in te leven en krijgen te maken met groepsdruk. In mijn geval geen vrienden bezweerd door angel dust, white horse of Peruvian kerosene n' coca-leaves, ze zijn gewoon in de ban van de pint.

Ja, Frodo, echt elke café in Middle Earth is dicht vandaag.

Nu, dat uitgesloten zijn is helemaal zo erg nog niet. Ik heb me al kostelijk geamuseerd deze maand. Mijn ab-inbev-stinentie is een constante bron, een Chaudfontaine zeg maar, van gesprekken. En als slechts tijdelijke ex-gebruiker sta ik nog altijd dicht bij de materie. Het valt me wel op hoe subtiel mensen veranderen onder invloed van drank. En hoe laat ik dat altijd doorheb. Schijnbaar ineens zit iemand aandoenlijk of overdreven onnozel te doen, terwijl het topic daar duidelijk niet om vroeg. Dan moet je als Mr. Spuitwater adequaat reageren en gewoon meegaan in de zever. Het is dat of blijven zitten met al je rationele, weldoordachte overwegingen. Die spaar ik dan maar voor mijn nog minder gelezen blog: Wim's levensbeschouwingen vanuit het standpunt van het solipsisme.

Mijn lezer.

Het mooiste compliment dat ik tot nu toe kreeg (van twee verschillende mensen) is dat ik zelfs nuchter er zat uitzie. Bedankt! Ooit zal het van pas komen om een agent compleet in de war te brengen. Enig ander nut heb ik er nog niet voor gevonden...

Future Words

Nog een week te gaan (en vooral een weekend). Aan de horizon doemt daar de eerste februari op, een datum die voor het gemak op een vrijdag zal plaatsvinden. De lever begint al te friemelen bij het vooruitzicht. Ik zou het gerust nog wat langer kunnen volhouden, maar ik zie het punt niet. Als het al ergens toe dient, is het om alles eens netjes op een rijtje te plaatsen, zodat alles in de loop van het jaar weer lekker verstrengeld kan geraken. Een drietal kilo's zoeken andere oorden op en komen later één voor één terug, soms vergezeld van een verstekeling. En de les die ik er telkens uit trek, is dat ik niet veel nodig heb om mij te amuseren. Het zijn de vrienden die het telkens de moeite waard maken.

Auhhh!

Ja, natuurlijk zullen er nog excessen volgen. En wroeging. En nieuwe excessen. But not yet. Not... yet.